Alle kansen op promotie allang verkeken, maar tegen een van de sterkste teams uit de groep waren we volop gemotiveerd om er nog eens goed voor te gaan zitten. Evenwel er lukte al bijna niets dit seizoen en tegen Unitas mislukte bijna alles.
Jan (1) kwam met een klein voordeeltje uit de opening en hield dat lang vast. Maar bij z'n pogingen het voordeel uit te bouwen verloor hij z'n belangrijkste pion. Z'n tegenstander speelde het resterende toreneindspel vaardig en won.
Maarten (2) speelde een partij met wisselende kansen. Verloor in de opening een pion. Maar kwam er weer bovenop, kwam beter te staan en maakte toen weer een fout, waardoor de kansen keerden. Dat herhaalde zich nog een paar keer. De laatste fout was van Maarten en uiteindelijk was juist de in de opening vrijgekomen d-pion niet meer van promotie af te houden.
Marcel (3) was één van de twee philidorspelers, die de hele middag niet slechter gestaan hebben. Holly was de andere. Een klein voordeeltje resulteerde in een eindspel met dubbele torens en ongelijke lopers. Marcel's tegenstander speelde dit eindspel goed en wist z'n aktieve torens te gebruiken om naar een eindspel met ongelijke lopers af te wikkelen en Marcel nog steeds een pion meer. Tegenstander bood opgelucht remise aan en over wat er toen gebeurde laat ik Marcel zelf aan het woord:
(“Met een stand van 4-2 in ons nadeel en nog enkele (weliswaar simpele) valletjes in de stelling leek het mij gerechtigd om nog even door te spelen. Vanaf mijn weigering van het remise- aanbod begon mijn tegenstander a tempo met overdreven veel kracht zijn stukken op het bord te zetten. Van een jeugdspeler kan je zoiets verwachten, maar elke vorm van jeugdigheid was bij mijn tegenstander ver te zoeken. Toen hij na amper 5 zetten wederom zeer nadrukkelijk remise aanbood met een handgebaar richting bord om te benadrukken dat de stelling toch echt potremise was, vond ik het tijd worden om de man te vertellen dat ik 5 zetten geleden reeds zijn aanbod had afgeslagen en ik dus zijn actie incorrect vond. Mijn tegenstander raakte zeer geïrriteerd. Met nog meer kracht plaatste hij zijn stukken op de velden en veerde na iedere zet onmiddellijk overeind. Mede vanwege zijn gedrag besloot ik nog enkele zetten door te spelen. Toen ik op 72ste zet zelf remise aanbood zei mijn tegenstander: Nu kan ik OOK wel kinderachtig doen door dit te weigeren, maar vooruit….remise. Deze man heeft er dus NIETS van begrepen. Met een stand van 4-2 terwijl je een pion meer hebt en nog twee trucjes in de stelling is het WIT die het remiseaanbod plaatst.”)
Misschien had hij het ook wel begrepen, maar werd zijn inzicht verduisterd door zijn emotie: zijn behoefte aan erkenning voor het feit dat hij erin geslaagd was een slechte stelling binnen de remise-marge te houden/brengen. Hoe dan ook, zijn handelwijze was kinderachtig en niet erg correct.
Oene (4) deed een zwakje in de opening en kwam slecht te staan. Met zijn bekende strijdlust kwam hij er bijna weer bovenop, maar gaf toen een pion weg. Zijn tegenstander had bovendien nog een machtig loperpaar en dat alles bijeen was zelfs Oene teveel. Overbodig te zeggen dat Oene pas als laatste philidorspeler het strijdperk verliet.
Eelke (5) kreeg een Leningrader te bestrijden. In een wat moeilijke stand hield hij aanvankelijk goed stand. Maar toen zijn tegenstander een opzichtige aktie begon voor te bereiden om een stuk te winnen zag Eelke het eerst wel en later weer niet. Dat kostte dus een stuk en de partij.
Ik (6) was net als tegen Sissa zo onder de indruk van het spel van mijn tegenstander dat ik vergat aan mijn eigen spel toe te komen, een fout die me in het verleden wel vaker overkomen is. Zoals Louis Paul Boon zo treffend zegt; 'Het verleden heeft mij veel geleerd, sprak de wijsneus, het verleden heeft mij vrijwel niets geleerd'. Als het Louis Paul Boon was. En als hij het zo gezegd heeft. In tijdnood kreeg ik toch nog een winstkans, maar de tijdnood was zo hevig dat ik die ook niet meer zag. In slechte stelling ging ik, voortijdig, door de vlag.
Siegbert (7) kwam goed uit de opening, maar de pion die hij daarna won was giftig. Zijn tegenstander won een handvol pionnen maar in een alleraardigst tijdnoodduel wist Siegbert zijn opponent handig te flessen, won de dame en daarmee de partij.
Holly (8) speelde een goede en interessante partij tegen de bejaarde Jan Wellner, ooit een reus achter het bord. In de tijdnoodfase leek Wellner nog gevaarlijk terug te komen. Aan Holly's hoofd was te zien dat hij het niet koel hield maar hij bleef (waarschijnlijk) wel de goede zetten doen en na de tijdnood sloeg zijn aanval door. Wellner speelde in verloren stelling te lang door. Een tweede geval van niet voorbeeldig sportief gedrag aan Unitas-zijde. Maar misschien moeten we mild zijn voor de ouden; mogelijk worden we het zelf ooit. En op de sportiviteit van de overige 6 Unitas-spelers is voor zover mij bekend niets aan te merken.
De competitie wordt nu bijna weer interessant: als we niet oppassen kunnen we nog degraderen. Marcel heeft al zijn eerste maatregelen getroffen en aan Wietze laten weten dat spelers van het tweede vanaf nu niet meer beschikbaar zijn voor invalbeurten in het eerste. Wat kan het volgend jaar een mooi seizoen worden als we dat vanaf de eerste ronde zo doen en we met het tweede voor onze eigen kansen kunnen spelen. Wie weet wordt schaken dan weer leuk.
M. Boekschoten - Jan Hania 1-0
A. de Bruyne - Maarten Etmans 1-0
G. vd Lei - Marcel Vermaat ½-½
B. Davids - Oene Schriemer 1-0
F. v Hamond - Eelke Heidinga 1-0
M. Jans - Kees Voorberg 1-0
K. Yakinsyah - Siegbert de Jong 0-1
J. Wellner - Holly Boersma 0-1