Vraagteken (verslag Tal - Philidor 2)
Deze pagina zou zwart behoren te zijn, maar dat leest zo moeilijk.
12 mei 2001. Mijn dag begon om 02:00 uur. Jongste vermaat-telg maakt een bruut einde aan de nachtrust van zijn vader. Papa gaat meteen maar even plassen. Een catastrofale fout. Half-slapend zoek ik me,ineengedoken onder een aantal wasrekjes door, een weg door de duisternis. Toen knapte er iets in me. In mijn rug wel te verstaan. Ik wist meteen waar ik aan toe was. Einde nachtrust en de rest van de dag de tred van een oude man. De rest van de dag zou ik me verplaatsen in de vorm van een vraagteken.
Om 09:15 stonden we op het NS-station. Eelke had 7 kaartjes gekocht. Kees was al in Amsterdam. Een luidspreker tetterde zijn onheilsboodschap: De trein vanuit Zwolle heeft enige vertraging, bla bla bla. Snel begaf ik me naar aanwezig spoorwegpersoneel. Er bleek iemand zijn auto onder de trein geparkeerd te hebben. Onze trein zou later vertrekken en tussen steenwijk en zwolle zouden er bussen ingezet worden. De vertraging was minimaal een half uur.
Een kleine rekensom leerde dat bij deze minimale vertraging onze tijdige aankomst al zeer onzeker zou worden. Gelukkig hadden we twee auto's beschikbaar, maar de onspannen treinrit die we in gedachten hadden bleef bij een gedachte.
Klokslag 13:00 arriveerden we in het speellokaal te Amsterdam-Osdorp. Een overwinning van ons zou promotie betekenen. Bij gelijkspel promoveerden we alleen indien Unitas niet zou weten te winnen tegen Groningen 3.
Oene was snel klaar. Zijn tegenstander maakte het hem niet erg lastig. 1-0 Daarna volgden overwinningen van Egbert (fraai gespeeld!), Zahid en Maarten. De laatste twee hadden zeker niet te klagen. 4-0 voor!
Kees stond een tikje beter, maar Eelke, Jan en ikzelf stonden zeer bedenkelijk. Eelke ging het eerst tenonder, daarna blunderde Kees een toren weg en vervolgens bleek ook Jan de problemen niet te boven te kunnen komen. Stand 4-3. Ik nog als laatste bezig. Materieel nog altijd gelijk. Positioneel aangekrant. Vermoeidheid, spanning, frustratie en vooral domheid gaven me niet de rust om te wachten of mijn tegenstander toch nog een foutje zou gaan maken. Het winstplan leek me te simpel voor wit. Ik besloot over te gaan tot een alles of niets poging. Het werd niets in drie zetten... Even later kwam het bericht dat Unitas met het kleinst mogelijke verschil had gewonnen.
We zaten alle acht compleet stuk. De animo om nog even Amsterdam in te gaan bleek verdwenen. We begaven ons naar een Chinees in de buurt. Zeven mistroostige neergeschouderde ongelukkigen voorop en achteraan een schuldig vraagteken. De stemming kwam bij de Chinees weer mondjesmaat terug.
En eigenlijk is het toch maar beter zo. We kunnen teams als Sneek, Lasker en Schaakwoude toch niet missen! Unitas proficiat.
Marcel Vermaat