Na de zware averij tegen Groningen 2 bracht ook de uitwedstrijd in Amsterdam weinig goeds; met een tamelijk kansloze nederlaag moesten we de thuisreis aanvaarden. Tekenend voor de malaisestemming was dat er aan onze kant zelfs geen enkele overwinning te noteren viel.

Jan Boersma was er wel heel dicht bij, maar op kritieke momenten maakte hij enkele malen een verkeerde keuze en uiteindelijk mocht hij nog heel blij zijn dat zijn tegenstander zich met remise tevreden stelde. Dat laatste gold zeker ook voor Jelmer en Jippe, die langdurig, maar gelukkig wel taai en hardnekkig een moeilijk eindspel zaten te verdedigen.

De wedstrijd viel in het voordeel van de Amsterdammers uit door nederlagen van Tjapko en Harmen. Tjapko verloor door een ernstige openingsfout snel materiaal en Harmen ging tenonder in door hemzelf geschapen complicaties.

Aan de rest van de borden deden in het bijzonder Migchiel en Babak er alles aan om hun tegenstanders op de mat te krijgen, maar deze gaven geen krimp. De remises van Bas (speelde toch, ondanks familiaire verplichtingen; geweldig Bas!) en Addy (op tijd teruggekomen uit Gambia) kwamen zonder al te veel opwinding tot stand.

Dan mijn eigen partij. Net als vorig jaar bleek Robby Hartoch met wit mijn tegenstander. Dus kreeg ik voor de eerste zet gedaan was al een remiseaanbod en toen ik voorzichtig mijn weerzin tegen dergelijke afgesproken remises geuit had, deed hij na zijn 7e zet een nieuwe poging, waarvoor ik – zwak als ik toch af en toe ben - bezweek. Gevolg was wel dat ik met Wietze J., als supporter meegereisd, een deel van de middag buiten de speelzaal in onze hoofdstad doorbracht, hetgeen ook zijn aangename kanten had.

Dat de stemming na afloop bij de Griek uiteindelijk toch weer op hoger plan geraakte was vooral te danken aan de mooie serveerster die Babak zelfs tot een dansje verleidde, dat in elk geval bij hem de herinnering aan de voorafgegane wedstrijd snel deed vervagen.

Eddie S