Het bleef lang onrustig in Emmeloord

Door Geert van Everdink

02/02/09
Emmeloord Philidor III 2½-5½
1
Rob Kamminga - Marcel Vermaat
0-1
2
Jacob de Jong - Oene Schriemer
0-1
3
Frank Frankema - Egbert Wind
0-1
4
Henk Valkema - Geert van Everdink
1-0
5
Nico Lemsom - Gert Winkel
0-1
6
Johan ten Napel - Eelke Heidinga
0-1
7
Sjoerd Koffeman - Erik Kruit
1-0
8
Dick de Boer - Hette van Popta
½-½

Wat hebben we verschrikkelijk huisgehouden in het verre Emmeloord! En wat was er veel te genieten.

Emmeloord leek met een tactische opstelling te spelen, maar dat had ik verkeerd gezien. “Dit is de normale opstelling”, kreeg ik te horen, “de eerste vier ronden waren tactische opstellingen!”. Ik heb een poging gedaan om dit tot me door te laten dringen en nog even gemijmerd over al die prachtige uren die ik me vroeger onledig hield met statistiek. Het werd me teveel.

Diezelfde druk was er wellicht de oorzaak van dat ik van alles begon weg te geven. Afschuwelijk, ik heb verloren, ik bied de hele club mijn excuses, maar ik zal er niets van laten zien.

Erik hoeft zich daarentegen helemaal nergens voor te schamen. Hij ging fel het gevecht aan op de flanken, offerde een half bataljon op, maar moest met blijvend verlies terugtrekken. Met het schuim op de mond heeft hij nog lang stand gehouden, maar ging uiteindelijk strijdend ten onder.

Hette pakte met zwart tegen de altijd lastige De Boer een goede remise mee en was als eerste klaar.

En nu dan de overwinningen:

Gert liep ergens in een variant waar ik het fijne niet van ken recht op zijn tegenstander af. Die bleef als verlamd staan tot de dood er op volgde. Dat zijn de punten waar we het van moeten hebben!

Marcel heeft zijn tegenstander doodgemarteld. Een ander woord kan ik er niet voor bedenken. In andere gevallen zouden wij hem daarop aangesproken hebben, maar voor Philidor heiligt het doel uiteraard alle middelen.

Oene, die wij kennen als iemand die nog vóór de eerste zet de eerste matbeelden al in het oog krijgt, liet dat deze keer gepaard gaan met de harde vechtmentaliteit waar Philidor om bekend staat. Geen los gewapper met de handjes. Ook geen rusteloos middeleeuws getimmer. Nee, Oene deed het als de legendarische Rudie Koopmans in zijn beste dagen: eerste langdurig uithalen tegen de lever. Pas als de tegenstander volkomen murw gebeukt zijn dekking laat zakken de boel afmaken met harde klappen tegen het kakement. Top!

Eelke dan. Een kleine ongerechtigheid leek aanvankelijk een beetje eng, al doet Eelke wat al te laconiek over de rol van het toeval. Het is immers ook zijn intuïtie die de tegenstander in een te moeilijke offervariant lokt. Bovendien werd er belangrijke tijd gewonnen.
Nu zijn er misschien lezers die Eelke niet anders kennen als iemand die altijd lachend en brallend achter het bord zit, alsof hij zich bezig houdt met dammen of het molenspel. Die mensen zouden eens moeten opletten bij een teamwedstrijd! Vlak nadat 7. Lxf7 op het bord was gekomen, liep Eelke rond met een blik die maar één ding kon betekenen: wat er ook mocht gebeuren, hij zou zijn tegenstander todsitzen, desnoods tot het einde van de nacht. Uiteindelijk wist hij zijn tegenstander met het geniepige 31…h4 om zeep te helpen. Wat een feest!

Egbert was de grootmeester van de avond. Geheel in stijl de voordeeltjes meepakken en als de tijd daar is weer inruilen tegen ander voordeeltjes. En dan met een mataanval de tegenstander gillend de afgrond induwen. We zijn een topteam!

 Fijne club trouwens, dat Emmeloord. Aardige mensen, uitstekende speelzaal en een superieure catering.