Door Wietze Jongsma

De sof tegen Amstelveen waren we vergeten na de eclatante overwinning op Caissa, maar  tegen BSG ging het weer volledig mis. Met de uiteindelijke 3,5 punt mochten we niet eens ontevreden zijn. Het begon nog hoopvol met een vlotte winstpartij van Gert Jan Rauw, hij won al snel 2 stukken tegen een toren en daarmee de partij.

Eddie had zich voorbereid, nou dan weet je het eigenlijk wel, en leek regelrecht vanuit de opening verloren te staan. Wonderlijk dat de partij toch snel remise werd. Daarna werden Maarten Etmans, Tjapko Struik en Amir Nicolai vlot uitgeteld, wel na heuze strijd, maar ruim voor de tijdcontrole. De wedstrijd was zo goed als beslist gezien de resterende borden.

MIgchiel ploeterde lang door in een hopeloos eindspel tegen Pliester; alleen Jippe had een tijdje een geweldige stand met pluspion. Sloeg toen 4 beurten over en dat kon zijn stelling net niet hebben, alsnog een nul.

Er leek niet veel meer in te zitten nadat Bas een stuk weggaf in een beter eindspel en Jan Hania moest afwikkelen naar een verloren pionneneindspel. Althans dat dacht iedereen- de verste vrijpion wint altijd?! Ik ben heel benieuwd naar Jans analyse van dit eindspel, waarin de verbijsterde Peter Drost een zet voor het einde ook nog de remise uit handen gaf. 

Bas kromde de vermoeide rug en wist zowaar een theoretische remise op het bord te krijgen (T,L tegen T). Van der Poel probeerde dit eindeloos lang, maar moest met minder dan een halve minuut toch uiteindelijk de torens ruilen. Heel goed van Bas - vaak de enige zet gespeeld. Ook Babak leverde  een goede prestatie door de levensgevaarlijke Lars Ootes op remise te houden met een pion minder.

Een kansloze nederlaag tegen een behoorlijke, maar zeker geen grootse tegenstander (de enige GM ontbrak).