Door Siegbert de Jong

Het zal niet vaak gebeurd zijn dat een partij in de KNSB-competitie al na negen zetten gewonnen wordt. Het overkwam Franke afgelopen zaterdag. U zult nu wel benieuwd zijn naar de zetten, maar in dit verslag zult u deze niet vinden om toekomstige tegenstanders van Franke niet wijzer te maken. Het kwam er in het kort op neer dat zijn tegenstander zomaar een loper offerde voor niets en daarna van verder zinloos doormodderen afzag. Een hele opsteker voor het team natuurlijk, zo vroeg in de wedstrijd.

Nieuw in het tweede dit jaar zijn Jan Boersma, Arjen Pragt en Geert van Everdink. Omdat Jan verhinderd was en Geert zich wegens ziekte afmeldde, deden Wessel en ondergetekende mee. Hierdoor leek het team deze eerste keer nog verrassend veel op dat van vorig jaar.

Omdat ik vlak bij de deur zat en bovendien met mijn rug naar de meeste andere borden en zelf als laatste bezig was (bovendien in tijdnood), heb ik de eindfase van de meeste andere partijen niet goed kunnen volgen. Dat Erik al vrij snel slecht stond was duidelijk, maar waarom verloor Rein en wat ging er in de tijdnoodfase mis bij Arjen? Rein had toch een kwaliteit meer? Hij was onderweg dan wel een of twee pionnen kwijtgeraakt, maar dat hoefde toch nog geen ramp te zijn? Of kwam het omdat hij verwachtte dat zijn tegenstander iets zou spelen waar hij geen zin in had en Rein daardoor op de eerste zet al afweek van wat hij normaal speelt? Arjens verlies was ook zeker niet nodig geweest. Tot de tijdnoodfase ging alles nog naar wens volgens mij. Er moet in die fase van alles mis zijn gegaan, want de slotstelling deed (voor wit althans) zeer aan de ogen. Erik en Rein waren na afloop duidelijk ontevreden over hun prestatie en dat zal Arjen ongetwijfeld ook geweest zijn. Het seizoen is gelukkig nog lang en een mooie score aan het eind zit er natuurlijk nog steeds in.

Zahid verraste met een vlotte remise en was al als tweede klaar. Hij zal toch zelf geen remise hebben aangeboden? Zijn tegenstander misschien wel, maar Zahid neemt zoiets toch nooit aan? Het zal wel eeuwig schaak zijn geweest of zetherhaling.

Nadat Arjen en Rein hadden verloren, stonden wij opeens met 3,5-2,5 achter. Auke zou wel winnen, daar had het al lang naar uitgekeken. Dat betekende dat mijn eigen partij de beslissing moest brengen. Mijn tegenstander had in het middenspel een pion geofferd waar hij te weinig compensatie voor kreeg. In de analyse achteraf bleek dat hij ergens wel genoeg compensatie had kunnen krijgen. Tot mijn schrik zag ik op een gegeven moment dat ik voor mijn laatste 25 zetten nog maar een kwartier had en mijn tegenstander een half uur. Had ik werkelijk zo lang nagedacht en waarover dan in hemelsnaam? Gelukkig stonden de wijzers bij het ingaan van de laatste tien minuten weer vrijwel gelijk. Bovendien verslechterde de witte stelling meer en meer. Na een pionoffer won ik een kwaliteit en een pion en toen mijn tegenstander mat in één over het hoofd zag, was het pleit beslecht en kon de tijdnood gelukkig niets meer bederven.

We speelden met analoge klokken. U weet wel, die ouderwetse klokken die nog een echt vlaggetje hebben, waarop je in de tijdnoodfase niet kunt zien hoeveel tijd je exact overhebt voor je laatste zetten. De teamleider van Groningen 3 was zo attent geweest om ons daarop van tevoren te wijzen, te ‘waarschuwen’ zeg maar. Als een club vandaag de dag met analoge klokken speelt in externe wedstrijden, kan dat niets anders dan een teken zijn dat het slecht gaat met zo’n club: niet eens geld om voor externe wedstrijden genoeg digitale klokken aan te schaffen. Franke vroeg zich af of wij ertegen konden protesteren. Hij had ooit eens aangetoond dat je er zo mee kunt frauderen, dat de klokken van je tegenstander per partij tien minuten sneller lopen. Het spelen met analoge klokken is echter nog steeds toegestaan en ik heb er Franke tijdens en na de wedstrijd ook niet meer over gehoord. De speelzaal was ook niet om over naar huis te schrijven. Wij speelden in een bovenzaaltje van een of andere sociëteit. Vier teams moesten in dit kleine zaaltje gepropt worden. Ik neem aan dat Groningen 2 er vorig jaar zijn wedstrijden nog alleen speelde, maar nu dit jaar Groningen 3 gepromoveerd is, bleek de ruimte te krap. Verder kraakte de vloer. Bovendien moest de deur, omdat een van de tafels er zo dicht tegenaan stond dat deze niet meer dicht kon, de gehele wedstrijd open blijven en konden wij zodoende meegenieten van de stemmen op de gang. Gelukkig bleef het daar rustig. In de ruimte naast ons speelde Groningen 1/Hotels.nl met onze oud-clubgenoten Sipke Ernst en Daan Brandenburg in de meesterklasse tegen ESGOO. Volgens mij zijn Erik Hoeksema en Jaap Vogel, die bij ESGOO meedeed, ook oud-clubgenoten, maar dat is zo lang geleden dat waarschijnlijk alleen Eddie dat nog weet. Altijd leuk om zoiets een keer mee te maken. In onze eigen zaal viel zoals gezegd weinig te wandelen en veel te kraken, daarom gingen wij regelmatig naar de andere zaal om de echte cracks te aanschouwen. Ik las in hun clubblad dat de sponsor van het eerste team er halverwege het seizoen mee ophoudt. Als er voor die tijd geen nieuwe sponsor wordt gevonden, zullen er dus wel spelers uit het eerste vertrekken. Dan zullen spelers die nu in Groningen 2 en 3 spelen de openvallende plaatsen moeten innemen in het eerste resp. tweede team met alle gevolgen van dien. Leuk is anders. 

4,5-3,5 tegen een team met een gemiddelde rating van 1889 is niet echt om trots op te zijn en evenmin goed genoeg voor een hoge plaats op de ranglijst aan het eind van het seizoen. Drie verliespartijen is ook aan de hoge kant. Dan moeten er van de overige vijf partijen maar liefst minimaal vier gewonnen worden, wil het team nog winnen. Het lukte afgelopen zaterdag, maar zoiets zal natuurlijk niet altijd lukken. Er zal dus nog een schepje bovenop moeten.