Door Tjapko Struik

De eerste teleurstelling vandaag was Harmen. Zonder enige reden kwam hij in pak de speelzaal binnenwandelen. De heer studeert net een paar maandjes niet meer, is getransformeerd tot noeste arbeider en denkt meteen overal in driedelig kostuum te moeten verschijnen. Natuurlijk wist mijn waarde vriend ter plaatse nog enkele excuusjes te verzinnen, maar uit respect voor onze vriendschap zal ik deze het papier onthouden. Het moge duidelijk zijn - ik richt mij hierbij tot mijn favoriete slachtoffer, de teamcaptain - dat de meester weer aan het woord is. Net als Wietze heb ik na een mislukte schaakcarrière mijn hoop gevestigd op het schrijven over alle zaken waarvan ik geen verstand heb. Dit lijkt misschien op een zoveelste sneer, maar dat moet je in een ander licht zien. Wietze zelf snapt dit, getuige zijn prachtige karakterisering van mijn schrijfstijl 'feiten zijn onbelangrijk, het is eigenlijk zijn verbeeldingskracht versus de feiten'. Zijn eigen stijl is beter te typeren als 'inspiratieloos, vol afschuw en jaloezie'. Ik geef grif toe, het is vreemd dat zijn stijl zich zo heeft kunnen ontwikkelen, omgeven als hij is door een waar droomteam. Goed, nu heb ik onze non-playing captain wel weer genoeg opgehemeld. Het moge duidelijk zijn dat hij mijn lichtend voorbeeld is, mijn hoop in donkere tijden, mijn held.

Mocht u overigens denken dat deze taalkundig foutloze tekst geheel mijn eigen verantwoordelijkheid is, dan vergist u zich. Na Eddie’s veelvuldige ergernis over dubbele woorden en halve zinnen en andere door mij gepleegde aanslagen op de arme Nederlandse taal in eerdere verslagen, heb ik nu alleen nog het recht tot schrijven als Eddie als corrector op mag treden. Dus mocht u straks denken, wat heeft die schrijver toch een hoop zelfspot, dan is dat van de hand van Eddie.

EDDIE
Nu we het toch over deze icoon hebben, laten we het ook in dit stukje niet onopgemerkt  laten dat Eddie al 50 jaar trouwe dienst uitzit bij de KNSB. Met dienst bedoel ik hier lidmaatschap en actief zijn in de landelijke competitie. Hoewel de ontvanger van het gouden speldje zelf nog enkele pogingen deed het minder te laten lijken - vest in plaats van jasje aantrekken vandaag, ontkrachten dat hij al 50 jaar in het eerste van Philidor speelt, etcetera - heeft onze voorzitter Juko hem dit bewijs van dienst toch op de mouw weten te spelden. Enkel sprakeloosheid kan ik hier nog aan toevoegen.

BABAK PAKT ALLES
Migchiel was vandaag als  eerste klaar. Voorafgaand aan de wedstrijd, excuus voorwendend, kwam de teamcaptain van Dr. Max Euwe met de mededeling dat zij een speler  te weinig meegebracht hadden en dat  dat dus betekent dat onze eerstebordspeler geen tegenstander heeft. Schaaktechnisch een teleurstelling, maar de voorsprong is er. Daarmee kwam Babak praktisch gezien op bord 1 te zitten. Al in de auto kondigde hij aan, 'vandaag pak ik alles'. Hoe hij het heeft kunnen voorzien, weet ik niet. Maar naast mij zag ik de goede man viermaal op een rij een pionnetje pakken, terwijl zijn tegenstander alleen een keertje b2 meesnoepte. Gemiddeld genomen sta je met wit dan goed. Babak stond niet toe dat zijn stelling daarop een uitzondering zou zijn.

Zelf mocht ik op bord 3 aantreden tegen het Engels. De partij werd rustig opgezet en na een flankaanval duwde ik wat pionnen het centrum in, zo hoort dat toch? Het mocht niet baten, de aanval van mijn tegenstander verliep stapvoets, maar gestaag, terwijl ik op de onderste drie rijen met wat  stukken aan het  sjoelen bleef. Uiteindelijk werd de partij door keurig combinatiewerk beslist. De volgende keer in het Engels maar weer eens een plan uit een boekje spelen. Immers, vertrouw op Allah, maar bind eerst je kameel vast.

Op bord 4 dan ons icoon, de belichaming van Philidor in de 20e en 21e eeuw. In een Siciliaanse opening ging hij gepassioneerd het gevecht aan. Even leek het of zwart zich in het centrum had bevrijd en dat al zijn stukken gingen samenwerken, maar Eddie hield zijn tegenstander onder druk en met een inmiddels tot de zesde rij opgerukte pion bleef er niet veel van het zwarte front over. Die 50 jaar training werpt nu duidelijk zijn vruchten af, Eddie maakte vandaag zijn gouden speld meer dan waar.

EN NOG WAT PUNTJES
Nog een overwinning kwam van Jelmer. In het Siciliaans deed hij met zwart wat hij moest doen, stukken klaarzetten en een keertje met f5 breken. Zijn tegenstander zette ook wat  stukken op velden, maar het was mij niet duidelijk waar zijn keuze voor die velden op gebaseerd was. Het resultaat was, toen ik weer terug keerde in de zaal, dat hij een met een halfgoede en een halfslechte hoekloper overbleef. Een wat kromme omschrijving misschien voor het eindspel van loper met a- en h-pion tegen f-,g- en h-pion, waarbij Jelmer  om te winnen beslist de vrije a-pion moest overhouden. Beter dan ik kan omschrijven zette Jelmer dit eindspel om in een overwinning.

Zeges van Addy en Gert-Jan op de borden ernaast zorgden eveneens voor een goed gevoel.. Het  leek erop dat de matchpunten binnen handbereik kwamen. Hoe sterk ik me ook concentreer, ik ben bang dat mijn verbeelding ditmaal niet opweegt tegen de feiten. Laten we het erop houden dat ze wonnen.
Jan Hania kwam ook dichtbij het punt. Zijn tegenstander speelde actief, maar in het eindspel hield Jan een pion meer over. Hij benutte dat voordeel helaas niet optimaal en de parij verzandde in remise.

AL IN DE OPENING
Al vroeg in de partij gaf Amir een pion weg. Met de afwikkeling die ermee gepaard ging, moest hij ook nog een stapje terug doen in activiteit, niet echt de gewenste compensatie. De pion heeft hij niet meer terug gezien. Een nederlaag was het resultaat, maar een kans om het goed te maken krijgt hij in de laatste ronde.
Een gunstiger opening konden wij aanschouwen op het bord van Harmen. Al snel was zijn stelling  net zo bezienswaardig als zijn kostuum. In het Wing gambiet van het Frans hield hij direct na de opening een eindspel met pluspion over. Het kostte nog wat moeite om alles bij elkaar te houden, maar na een tiental passieve zetten kwam hij toch los en loodste het punt binnen voor Philidor.

In tegenstelling tot twee ronden geleden, toen ik na een overwinning inzette op 'en nu eens een ander restaurant dan het Indiase', volgde ik Wietze ditmaal na mijn eerloze nederlaag met de staart tussen de benen naar ons inmiddels welbekende paleis. Gelukkig kunnen ze daar prima koken, dus echt een straf was het niet. Met slechts een klein gezelschap van zes personen hebben wij gegeten en gedronken op de overwinning... en niet te vergeten, op de gouden speld van Eddie.