Door Siegbert de Jong

De laatste ronde in 3A werd gemeenschappelijk in Almere gespeeld. Sommigen van ons vonden het maar niks, zo’n gemeenschappelijke laatste ronde. En ze hadden gelijk met betrekking tot vorig jaar in Groningen, waar iedereen dicht opelkaar gepakt zijn partijtje moest spelen. De speelzaal in Almere was daarentegen uitstekend: mooie grote tafels en een ruime, lichte zaal zonder lawaai van buiten. Bovendien waren wij vorig jaar een thuiswedstrijd kwijt. Dat was nu niet het geval. Almere ligt wel iets verder dan Assen, maar veel maakt het ook weer niet uit. Voor ons en ook voor Assen stond er eigenlijk niets meer op het spel. Natuurlijk hadden wij grote kans om als tweede te eindigen, al levert een tweede plaats zelden iets op. En een paar extra ratingpunten zijn natuurlijk ook nooit weg. Wij gingen er dus zeker voor. Bij Assen ging het ook nog om een extra promotieplaats voor een NOSBO-team in het seizoen 2011-2012. Een nobel streven, want inderdaad: de onderste drie plaatsen werden bij het ingaan van de laatste ronde allemaal door NOSBO-teams bezet. En aan het eind was dat nog steeds het geval. Een slechte dag voor de NOSBO derhalve. En die extra promotieplaats als compensatie zat er ook niet in, want Assen verloor.

De partijen van Franke en Jan gingen verloren. Franke was twintig minuten te laat aan zijn bord verschenen, maar dat had alles met de gezondheidstoestand van zijn vader te maken. Hij besloot het team niet in de steek te laten – ook omdat wij Jippe en Rein al misten – en toch in allerijl (met 150-170 op de teller) naar Almere af te reizen. Een prima gebaar natuurlijk. Even afstand nemen van een trieste situatie was misschien ook wel verstandig. Hij zei dat hij van plan was om snel remise aan te bieden en dan weer te vertrekken, maar dit kwam er niet van, want hij verrekende zich al gauw, waardoor hij een stuk verloor. Bij Jan kwam een Blackmar-Diemer gambiet op het bord. Interessant was het zeker, maar het kostte wel een pion. Hij won nog wel de kwaliteit tegen drie pionnen, maar toen hij in de tijdnoodfase een sterke zet van zwart miste en ook nog het beste antwoord daarop, was het pleit beslecht. Winstpartijen waren er voor Auke, Wessel, Nick en mijzelf. Ik kreeg na 21 zetten remise aangeboden, maar ik had dit jaar nog niet gewonnen en mijn pionnenstructuur was toch beter dan die van wit?! Dus toch maar doorgespeeld en deze keer ging het goed. Nick behaalde een mooie overwinning in een geweigerd Wolga-gambiet. Na het ongebruikelijke g3-g4 switchte de witte toren van a3 naar g3 en kon een koningsaanval worden ingezet. Auke had zich op Renze Rietveld voorbereid, hun vaste eerstebordspeler en degene met veruit de hoogste rating. Nu moest Maarten tegen deze Rietveld aantreden. Tegen Ivo Maris speelde Auke niet op zijn best, maar hij wist toch te winnen. Na afloop hoorde hij dat hij een Leeuw had bestreden. Daarmee kwam hij op een fantastische 7 uit 9. Iedereen zou met een dergelijke score zeer tevreden geweest zijn, maar toch wist Auke een domper op de feestvreugde te vinden. Hij was namelijk geen topscorer geworden van 3A… Die eretitel ging nu naar Sikko Ros van Emanuel Lasker met 7,5 uit 9. Wessel kwam naar eigen zeggen gelijk uit de opening. Na enig gelaveer viel de partij zijn kant op en wist hij het af te maken. Het was trouwens sowieso een prima dag voor Wessel, want op de heenreis had hij - op eigen verzoek - te horen gekregen wat er nog aan zijn spel mankeerde. Met het antwoord kan hij zeker verder. Bovendien kreeg hij er een paar ratingpunten bij, want zijn tegenstander had wel een rating van boven de 2000. Op de heenreis had hij aangegeven dat hij graag tegen Maarten Dijkstra wilde spelen, omdat zijn vader en diens vader in hun studietijd bevriend waren geraakt. Toevallig zouden beiden op bord 4 zitten, zodat er niet met de opstelling geschoven hoefde te worden. 

Om half zeven waren bij een stand van 4-2 in ons voordeel alleen Erik en Maarten nog bezig. Alle andere wedstrijden waren op dat moment al beëindigd. Staunton en Unitas 3 waren reeds gedegradeerd, de meeste spelers waren al vertrokken en men was al begonnen met het opruimen van het materiaal, maar Erik en Maarten en hun tegenstanders vochten nog voor een zo goed mogelijk resultaat voor henzelf en voor hun team. Erik was in een Italiaanse partij al redelijk snel een kwaliteit achter gekomen en compensatie was op dat moment nog ver te zoeken. Die kwam er later in de vorm van een sterk paard en een verzwakte witte koningsstelling en vooral: tijdnood bij de witspeler. Deze bood met nog twee minuten op zijn klok remise aan en Erik nam dit aan in de veronderstelling dat hij slechter stond. Bovendien betekende het de overwinning voor Philidor 2. Op de terugreis bleek zijn positie in de slotstelling trouwens helemaal niet verloren te zijn. Maarten was de hele partij niet in de problemen gekomen. In het eindspel van loper en twee pionnen tegen paard en twee pionnen leek hij in mijn ogen toch nog te verliezen, maar volgens hem was er weinig aan de hand. Sterker nog, hij speelde zelfs op winst…

Zo bleef Philidor tweede op ruime achterstand van Emanuel Lasker. Als de onderlinge wedstrijd niet verloren was gegaan, was alles misschien anders gelopen. Als…