Door Eelke Heidinga

Halverwege de wedstrijd was de helft van de partijen afgelopen en was de stand 2-2. Aeilko was in een openingsval getrapt waardoor hij f7xg6 moest spelen en vervolgens ook nog Ke8-f7 om die pion op g6 te dekken. Dat kon niet lang goed gaan en dat deed het ook niet. Catharinus en Arjen op bord 1 stortten het bord vol beton zodat remise onvermijdelijk was. Aan het achtste bord deed Celine er een halfje bij. Ze stond iets beter, maar bouwt haar carrière als Celebrity langzaam op.

Gert en zijn tegenstander rokeerden tegengesteld en maakten zich op voor een scherpe strijd: Gert op de damevleugel en tegenstander Van der Zee op de koningsvleugel. Het werd amusant toen Gert gewoon alle aanvallende pionnen op de koningsvleugel eraf sloeg. Toen zwart aldus drie pionnen achter stond, geen schijn van een aanval had en het witte front op de damevleugel op zag rukken, zag hij terecht van verder tegenstribbelen af.

2-2 dus, halverwege. Captain Marcel oordeelde terecht dat van de laatste vier partijen er minstens twee gewonnen zouden worden, en bood remise aan, hetgeen door zijn tegenstander werd aangenomen. Marcel had enige druk, maar niet beslissend.

De tegenstander van Eelke trok met g7-g5 en h7-h5 furieus ten strijde tegen de witte rokadestelling. Uit de lessen van Euwe weten wij dat een flankaanval beantwoord moet worden met een tegenstoot in het centrum, en dat deed Eelke. Toen wreekte zich de achterstand in ontwikkeling bij zwart en kon de Rétiloper glorieren over zijn diagonaal. Er gingen een kwaliteit en twee pionnen in het bakje, genoeg voor de winst.

Egbert zette de partij rustig op, plaatste zijn stukken op de goede velden en wachtte geduldig tot zijn tijd gekomen was. Die kwam aan het eind van de avond: met een dameschaak kon Egbert een loper snoepen en had daarna met de afwikkeling geen moeite. Mooi puntje.

Een team dat al zoveel jaren samen speelt, bouwt natuurlijk gewoontes en tradities op. Eén traditie is dat Oene als laatste klaar is. Zeker toe we zagen dat zijn tegenstander Tjeerd Siblesz was, wisten we dat aan het einde van de avond die partij de laatste zou zijn. En toen het licht in de belendende korfbalhal gedoofd was, de bevallige korfbalmeisjes de kantine hadden verlaten om te gaan dromen van Oene en Tjeerd, toen maakte Oene zich op voor een fraaie finale. De partij was al heel snel afgewikkeld naar een eindspel met elk twee lopers en twee torens en ging daarna een langdurige laveerfase in. En toen bleek dat in Oene ook een Petrosjan huist: met kleine middelen en groot geduld rukte hij gestaag op, de witten in een stalen houdgreep nemend. De slotstelling was materieel nog geheel in evenwicht, maar de witte stelling was wel een ruïne, zodat de opgave associaties opriep met een overlijdensadvertentie: "bedroefd, maar dankbaar dat verder lijden hem bespaard is gebleven."
Oene zat de hele terugreis te glimlachen.