1/3e VAN DE POTENTIËLE BUIT

Door Tjapko Struik

Op bord 1 kwam Migchiel met wit halverwege de opening voor een verrassing te staan. Waar hij zijn repertoire meestal goed op orde heeft, had zijn tegenstander een stukoffer voorbereid dat zwart een miniem plusje zou geven. De voorbereiding en het oordeel waren grotendeels van Rybka, Migchiel wist er op eigen kracht een draai aan te geven. Zijn tegenstander had wel de mogelijkheid het stuk met ongeveer gelijke stand terug te winnen, maar koos voor meer activiteit en na een korte afwikkeling bleef er een gewonnen eindspel voor onze man over.

Aan het tweede bord werd langer geschaakt. Onze topscorer Harmen trad gehandicapt aan vanwege een operatie aan zijn schouder eerder deze week. Persoonlijk vind ik dat je over zulke tekortkomingen geen grappen mag maken. Ik zie me dan ook genoodzaakt me te beperken tot grove beledigingen. Hierover later meer.

De borden 3 en 4 wil ik in één adem noemen. Jan en Babak waren beiden snel klaar. Jan kreeg een stelling zonder c- en d-pionnen. Daarin kun je met positioneel spel veel bereiken, maar je kunt ook snel remise maken. Babak had helaas niet zo'n type stelling. Hij had gewoon een hele saaie stelling. Ook snel remise dus. Hiervoor had hij voorafgaande aan de wedstrijd al gewaarschuwd. Hij had een boek van Paul van der Sterren gelezen en de boodschap dat je niet bang moet zijn voor remises iets te letterlijk opgevat. Met deze strategie kun je misschien grootmeester worden, een overwinning op De Eenhoorn stel je er niet mee veilig. Ook over dergelijk onverantwoord gedrag later meer.

Aan bord 5 onze altijd kritische veteraan Eddie. Na de opening was er weinig aan de hand, maar door een tactische wending kon hij, met wit, een pion op c3 niet terugslaan. In een toreneindspel met ongelijke lopers deed deze pion hem uiteindelijk de das om. Zoals hij zijn partij zelf beschreef: hij had beter in Friesland kunnen blijven om te schaatsen. Enkele rayonhoofden suggereerden nog enige tijd dat Eddie – en anderen – dit weekend misschien nog wel konden schaatsen. Als die Elfstedentocht er was gekomen hadden de huidige schaatstalenten hun borst nat kunnen maken voor onze routinier, die in die enkele dagen dat er ijs ligt al stad en land af heeft geschaatst. Hij had daar wat kunnen laten zien aan het publiek. Daar wel. Bij de Chinees na afloop mocht dit alles de sfeer niet beïnvloeden. Bas merkte scherp op: “vroeger was je na zo'n nederlaag altijd zo lekker uit je humeur”. Maar goed, aan alle mooie tijden komt een einde. Zelfs het altijd royale aanbod van Bas om 'samen met hem een openingsrepertoire in elkaar te sleutelen' – wat hij meestal probeert op te dringen aan de jeugdige spelers van ons team – kon hem niet op de kast krijgen. Vanaf nu zullen we het met een goedgehumeurde Eddie moeten doen.

Bas zelf deed, naast zijn kinderlijke gedrag, nog een duit in de zak. Met zwart kreeg hij een gesloten stelling, waarin zijn tegenstander niet de moeite nam ook maar enige druk op de vleugels uit te oefenen. Bas sleepte al zijn stukken naar de koningsvleugel. Toen ook het laatste stuk, een paard, van c7, via e8-g7-f5-d4 in het spel was gebracht, was het voor Bas slechts een kwestie van stukken naar voren bewegen en voor zijn tegenstander een kwestie van douchen en aankleden. Een nette overwinning dus. Nu nog zijn lening aan Eddie terugbetalen – hieraan wilde hij herinnerd worden – en zijn contributie betalen – hieraan wilde hij niet herinnerd worden – en misschien benoemen we hem dan nog wel een keer tot man van de wedstrijd. Hieronder Bas' partij, voorzien van zijn eigen commentaar.

Op bord 7 zat onze eerste invaller, geleend uit het derde team. Niet dat Marcel het verschil had kunnen betekenen voor het derde team, dat met drie remises alleen de eer wist te redden, maar een opoffering van de kant van de celebrities wordt door het droomteam gewaardeerd. Meestal komen loftuitingen gericht aan het hechte, derde team van Eddie, maar voor de gelegenheid spreek ik ditmaal de woorden uit: veel dank! Over 'niet het verschil kunnen maken' gesproken, laten wij terugkeren naar bord 7. Marcel kwam na enkele verwikkelingen in een eindspel met paard tegen loper, waarbij hij zelf een meerderheid (3 vs 1) op de damevleugel had en zijn tegenstander op de koningsvleugel (4 vs 2). Het leek allemaal te houden, en volgens Marcels analyse was de remise ook echt haalbaar. Achter het bord is het allemaal net iets lastiger en in het laatste speeluur werd hij genadeloos uitgetempeerd.

Op bord 8 onze tweede, en tevens laatste, invaller. Deze topscorer uit het tweede team zat het iets meer mee. Met zwart zette Auke een degelijke stelling neer. Even rustig wachten, dames ruilen, en in het resterende middenspel de zwakke pionnen onder vuur nemen. Zijn tegenstandster offerde nog een pion voor initiatief. Hier kreeg zij ook enige druk voor terug. Maar toen Auke nog een tweede pion meepakte, was het voor zijn teamgenoten duidelijk. Met een kleine combinatie won hij nog een kwaliteit, waarna het snel gedaan was.

Zelf mocht ik invallen in de onderste helft van het team. Onze alom gewaardeerde teamleider, die in tegenstelling tot de vorige wedstrijd, deze ochtend zeer goed bereikbaar was – ik heb dit uiteraard getest – maakte mij een schokkend verwijt. Ik zou met weinig respect spreken over de lagere borden in het team. Mocht ik mensen op deze wijze hebben beledigd, mijn excuses. Meestal beledig ik bewust – dat vind ik wel zo netjes. Na graven in mijn geheugen kan ik mij alleen een beklag herinneren waarin ik met klem vroeg om Harmen niet op een hoger bord te zetten dan mijzelf. Dit heeft echter niets van doen met hoge of lage borden, enkel en alleen met persoonlijke vetes. Hoe het ook zij, ik heb mij uitstekend vermaakt op bord 9. Ik kreeg een scherpe opening op het bord en maakte een stomme fout – niet goed genoeg gegraven in mijn hoofd, schijn ik vaker problemen mee te hebben. Mijn tegenstander had één zet de tijd om dit te bestraffen. Hij nam de tijd om te rokeren, wat mij niet alleen genoeg tijd gaf om de boel te redden, maar zelfs om groot voordeel te halen.

Het laatste bord werd bezet door Erik. Na zijn overwinning in de eerste ronde gaat het hem niet voor de wind. Ook vandaag kwam hij er niet aan te pas. In de opening dacht hij voordeel te kunnen halen dankzij een zwakke pion op e4 van zijn tegenstander. Dit lukte niet en even later was hij zelf degene met een zwakke pion – op d4. Hij gaf vervolgens nog zijn dame voor toren en loper, maar zijn stukken werkte onvoldoende samen. De treurnis was nog enige tijd was te rekken, maar de mokerslag werd uiteindelijk toch uitgedeeld.

We pakken de chronologie er nog even bij om te spanning tijdens de middag weer te geven. Rond een uur of vijf – we waren al om twaalf uur begonnen – was de stand 4-3 voor ons, en waren er nog drie borden bezig. Marcel kon het eindspel net niet remise houden, maar Bas wist overtuigend het volle punt binnen te halen. Met 5-4 voorsprong hadden we genoeg aan remise. Harmen had een eindspel bereikt waarin hij licht initiatief had door een toren op de enige open lijn. Met een paard tegen loper moest hij wel opletten dat het centrum niet werd opgeblazen, want dan was het wellicht nog even stevig verdedigen, leek mij op het eerste gezicht. We hoefden echter weinig te vrezen. Harmen had alles onder controle. Nou ja, alles... Bijna alles! Een vriendelijke remiseaanbod van Harmens zijde kon, gezien de stelling, onmogelijk geweigerd worden. Hiermee zou de buit bestaan uit vijf en een halve bordpunt, twee matchpunten en een vroeg etentje. Maar nee! Harmen had zijn ego niet onder controle en drie kwartier later moesten wij ons neerleggen bij slechts één derde van de hiervoor potentiële buit. Hieronder een partijfragment rond het 'remisemoment'. Klik het fragment door en oordeelt u zelf of de titel van dit verslag misschien toch 'gehandicapte lul speelt veel te lang door'  had moeten zijn, of dat we trots moeten zijn op onze topscorer.