ONZE KEURIG NOTERENDE BAS

Door Tjapko Struik

10-3-2012

Philidor 1847
2195
Ricoh SC Purmerend
2246
4
6
1.
Harmen van den Berg
2164
GM Dimitri Reinderman
2595
0
1
2.
IM Migchiel de Jong
2352
Pieter Hopman
2334
1
0
3.
FM Babak Tondivar
2303
Yong Hoon de Rover
2306
0
1
4.
Jan Hania
2199
FM Rob Schoorl
2290
0
1
5.
Bas van der Lijn
2233
FM Thomas Thiel
2264
½
½
6.
Eddie Scholl
2268
Nicky Law
2243
1
0
7.
Erik Sparenberg
2131
Giel Spaans
2087
0
1
8.
Tjapko Struik
2211
Warner de Weerd
2173
1
0
9.
Nick Maatman
2161
Peter van den Brink
2160
½
½
10.
Catharinus Mulder
1931
Wietze Groot
2011
0
1

Na een dag plezierig schaken zaten wij, het droomteam, weer eens na te tafelen bij de Chinees, ditmaal zelfs met drie Celebrities. Terdege besef ik dat een term als plezierig subjectief is;  geef hier dus uw eigen invulling aan. Zelf gebruik ik deze sfeeraanduiding enkel en alleen ter vergelijking. Plezierig was de sfeer tijdens de wedstrijd relatief tot ons tafelgezelschap bij de Chinees. Zo zou ik ook de professionaliteit van een nader te introduceren 'wijze uit het oosten' kunnen bewonderen – relatief tot het niveau van ons tafelgezelschap.

Dan laat ik nu graag de hel losbarsten – dus terug naar de wedstrijd. We begonnen nietsvermoedend aan een dagje lekker schaken. Ook aan zelfvertrouwen ontbrak het niet – Harmen was aan bord 1 gezet. Kort na de opening was zelfs het eerste halfje al binnen aan bord 9. Nick had met zwart netjes de stelling gelijk gehouden, maar had ook nog geen gevaarlijke kansen gecreëerd. Als een ware grootmeester vermoeide hij zich niet langer dan nodig en nam het goedgetimede remiseaanbod van zijn tegenstander aan. Ja, het enige wat Nick nog onderscheidt van een grootmeester, is een titel – en ook die komt wel een keer.
Op bord 1 kon Harmen zijn mooie prestaties van dit seizoen geen vervolg geven. Zijn tegenstander Reinderman behandelde de opening misschien niet als een grootmeester, maar hij heeft die titel niet voor niets en bewees dat in het middenspel door een miniem plusje vast te houden. In de tactische verwikkelingen trok Harmen aan het kortste eind door de vervelende tussenzet Df2. Deze damezet viel een pion op f7 aan, als het ware de schouderkom van Harmen’s stelling.
Aan bord 2 kregen we meer voor elkaar. Migchiel wist druk te zetten en nadat zijn tegenstander onvoldoende tegenactiviteit ontplooide, kon hij afwikkelen naar een gewonnen eindspel.

Op bord 3 waren we binnen twee uur al een punt kwijt. Regelmatig speelt Babak de sterren van de hemel, soms speelt ie 'gewoon' remise, en zelden verliest hij voordat je er erg in hebt. Ik zeg bewust zelden; het was vandaag helemaal niets. Gelukkig voor Babak heb ik er weinig van gezien, maar we kunnen er niet omheen dat zijn bijdrage niet groter was dan een dikke vette nul – helaas.


Jan speelde aan bord 4 de Taimanov van het Siciliaans aan de zwarte zijde om precies te zijn, maar dan wel met de witte stukken. Een tempo meer, maar weinig krachtig. Bij Jan komen de kansen meestal wat later, en toen ik een uurtje later nog eens keek, leek het er ook op dat hij, met kansen over de lange diagonaal en over de g-lijn, een mooie aanval op kon zetten. Zwart zette echter ook zijn g-pion in beweging en bij nader inzien had Jan meer te vrezen dan aan te vallen. Het exacte vervolg heb ik gemist, maar het resultaat was dat hij het niet heeft kunnen redden.


Op bord 5 zette Bas met zwart een degelijke partij neer. Dat leidde tot een licht voordeeltje. Over het stellingsoordeel van het resterende eindspel waren de meningen verdeeld. Maar laten we het lekkerste voor het laatst bewaren en eerst even doorgaan met de gemakkelijke partijen; met de partij van Eddie bijvoorbeeld. In een gevaarlijke Siciliaan vond hij een veilig plekje voor zijn koning, waarna de vijandelijke aanval stokte. Eddie zette de tegenaanval in en met een veel betere stukkencoördinatie wist hij de stelling naar zijn hand te zetten en het punt binnen te slepen.
Iets minder makkelijk was de partij van Celebrity Catharinus – geen onderdeel van het eerder genoemde tafelgezelschap – die een prachtig torenoffer pleegde. De in het open veld rondzwervende  koning van zijn tegenstander had het zwaar te voorduren, maar nadat zijn tegenstander een kwaliteit teruggaf, hield Catharinus onvoldoende materiaal over voor een vernietigende aanval. Het eindspel met drie pionnen voor een loper was mijns inziens wel remise te houden. Maar de beste stuurlui staan altijd aan wal en in de praktijk was de loper oppermachtig. Een nederlaag was het resultaat, maar ik kan niet anders zeggen dat Catharinus zijn huid duur heeft verkocht.


De volgorde van eindigen van de partijen heb ik vervolgens gemist, maar laat ik in ieder geval vermelden dat het behalen van twee matchpunten wel een van de scenario's is geweest. Misschien kan ik beter zeggen dat, los van de Chinese anekdote en wat partijgerelateerde opmerkingen, nu pas het verslag begint – ik zal het kort houden, Eddie.


Wel eerder waren er onaangenaamheden tussen Philidor en Purmerend. Enkelen kunnen zich hier aan storen en er pas achteraf hartelijk om lachen, anderen zien er meteen de lol van in. Belangrijk is het inzicht van de geografische achtergrond van de wedstrijd. De thuisspelende partij bestaat uit rustige Friezen, die zich meestal op de vlakte houden, terwijl de uitspelende partij vrijwel volledig bestaat uit brutale West-Friezen, Purmerenders van het ergste soort, die hun mening opdringen aan een ieder die het maar wil horen – en ook aan wie het niet wil horen. Een subjectieve benadering van Friese zijde, kenmerkend voor de stugge Friese mentaliteit. Een fout van eigen zijde toegeven is er niet bij. Gelukkig kan de historie, kwestie van oude verslagen teruglezen, uitkomst bieden. Een grote moeite, die ik zelf niet neem en ook niemand aan kan raden.


Terug naar de wedstrijd. Tijdens de tijdnoodfase waren er nog enkele partijen bezig, waaronder die van Bas. In het eindspel was onze keurig noterende Bas hard op weg een klein voordeeltje te verzilveren. Zijn tegenstander hielp in eerste instantie aardig mee – zijn zetten waren redelijk, maar zijn tijdverbruik respectloos. Met nog enkele zetten te gaan had de vreemde eend in de bijt bij Purmerend nog 21 seconden te gaan. Met een dergelijke hoeveelheid tijd kun je geen fatsoenlijk eindspel spelen – dergelijk gedrag vind ik al beledigend voor de edele schaaksport op zich, maar her wordt nog erger. De Ost-Fries in het tegenwoordig uiterst nette gezelschap van West-Friezen, achtte het bovenop het reeds beschreven tafereel, ook nog noodzakelijk de gehele zaal bij elkaar te schreeuwen. Als ik zijn poging tot Engels goed begrijp, was het verwijt dat Bas niet zou noteren. Ik heb Bas een hoop snode plannen uit zien voeren, maar als hij de regels overtreedt, zal hij er heus wel voor zorgen dat het niet wordt opgemerkt. Naast het feit dat het gebrek aan vertrouwen daarin mij schokte, is zulk geschreeuw ook storend voor de mensen die wel willen genieten van de reeds eerder aangehaalde edele schaaksport. Wat kan ik erover zeggen... Nou ja, het volgende.


Causaal verband is altijd lastig aan te tonen, daarom even de correlaties op een rij. Zelf stoorde ik mij aan het geschreeuw, mijn concentratie nam af en ik gaf een kwal weg. Die verwikkeling leidde, mede dankzij mijn tegenstander, tot complicaties. Onmiddellijk na zet 40 stond ik gewonnen. Een kleine meevaller. Bas zelf was minder geamuseerd en wist de weg naar winst niet meer te vinden. Hij moest berusten in remise.

Erik had in de opening een pion geofferd en verkreeg op lange termijn het initiatief. Hij bereikte een gewonnen stelling en wist het bijna af te maken. Hij won een dame, maar verloor die dame direct weer en verzandde in een verloren eindspel. Nou wil het toeval dat, voordat hij zijn tegenstanders dame sloeg, een extra schaakje de vijandelijke koning op zou hebben gejaagd, waarna de dame met schaak gewonnen had kunnen worden – met direct gewonnen stelling. Het potentiële schaakje viel echter samen met klaagzang uit het oosten. Dood door schuld is onmogelijk te bewijzen, maar een wrange nasmaak geeft het wel. Een eindstand van 4-6 was de uiteindelijke schade.


Nu zijn er altijd nog mensen die, vanwege het zojuist beschreven incident, hoge verwachtingen van een verslag hebben en nu ietwat teleurgesteld zijn. Speciaal voor hen voeg ik nog een persoonlijke noot toe. Hij komt recht uit mijn hart en de hierbij aangehaalde doelgroep weet naar wie die toegaat. Een sfeerverslag is namelijk uiterst geschikt voor eigen interpretatie – en die zal ik geven. Zo heb ik al sinds lange tijd weinig op met de bijbel. Het is een mooi verhaal, met waardevolle boodschappen, maar er zijn een paar dingetjes in misgelopen. Wel heb ik mij geruime tijd innig verbonden gevoeld met Jezus – we hadden beiden lang haar en een gat in onze hand – die een hoop goede daden heeft verricht. Ik vraag mij dan ook af hoe de wereld er nu uit zou zien, als ze niet hem, maar een van die wijzen uit het oosten aan het kruis hadden gespijkerd. Zomaar een gedachtenkronkel. Doe ermee wat je wilt.

Om het verslag niet al te beladen te eindigen, het is tenslotte een sfeer-ver-slag, al-vast een voor-uit-blik naar de volgende wed-strijd. Een uit-wedstrijd in Gro-ning-en en ik voel op dit mo-ment aan dat binnen het ver-slag één persoon in het bij-zon-der een cen-trale rol zal gaan spe-len. Alvast de groetjes aan hem!