DE JEUGD HEEFT DE TOEKOMST

Door Tjapko Struik

In het vorige verslag had ik opgemerkt dat Bas altijd keurig noteert. Daar wil ik bij dezen aan toe voegen dat dit alleen tijdens de partij geldt. Moet er iemand met hem meerijden naar een schaakwedstrijd, dan zal hij niet snel de moeite nemen dit op te schrijven. Een enkeling is het gegeven dat soort dingen altijd te onthouden. Bas is echter meer het type dat zich dit halverwege Groningen bedenkt. Onze nieuwe aanwinst, Nick, liet zich echter niet afschrikken door dit geklungel en vond zijn eigen weg naar Unitas – de jeugd wordt met het jaar zelfstandiger. Bij gebrek aan meegebrachte telefoon maakte Bas de berekening dat hij wel terug kon rijden om te kijken of Nick nog op de afgesproken plaats stond, en bovendien nog voor 2 uur aan het bord zou kunnen verschijnen.

Kwart voor 2 verscheen Bas dan ook aan het bord. Voor hem het aangewezen moment om zijn wangedrag goed te maken. Wij verwachtten allen een krachtige opening -  die het gehele droomteam zou inspireren – waarna een soepele overwinning niet uit zou kunnen blijven. Het liep een beetje anders. Na drie zetten ging Bas in de denktank. Om vervolgens met een gruwel van een zettenreeks zichzelf op te knopen. Na een zet of twintig konden we enkel nog met plaatsvervangende schaamte naar zijn bord kijken. Zijn tegenstander ging echter compliceren, waarna Bas eindelijk fatsoenlijke zetten ging doen. Vraag me niet hoe, maar het heeft zelfs nog tot remise mogen leiden. Het is dat dit aan het eind van de dag nog een belangrijk halfje was, anders zou ik een oproep doen om onze non-playing player Wietze – hij heeft de rol van non-eating captain van zich af weten te werpen – de volgende keer weer op te stellen.

Tot zover het gepruts aan bord 4. Aan het eerste bord wist Migchiel weinig uit de opening te halen. De stelling vervlakte snel en al spoedig werd de vrede getekend. Op bord twee heeft Babak de hele middag moeten verdedigen na een thematisch kwaliteitsoffer op de f6, vlak voor zijn koning. Ondanks de verdedigende modus, waren er prima kansen op een half of zelfs een heel punt. Babak wist zijn koningsstelling echter niet bij elkaar te houden, en met de staart tussen de benen droop hij af. Ik heb hem eerlijk gezegd al een tijdje niet meer in vorm gezien. Dus Babak, schitter de laatste wedstrijd nog eenmaal, al is het maar voor mij, en ga na afloop ook mee uit eten. Je mag zelfs weer met de serveerster dansen. Niets is mij te gek!

Eddie mocht het aan bord 3 opnemen tegen de schrik van Groningen. Hierbij verwijs ik expliciet niet naar mijn vorige verslag. Daarin deed ik een aan-kondiging van de be-moe-ienis van ie-mand anders. Deze persoon heeft zich echter echter niet gemeld vandaag. Wel hoorde ik binnen de huiselijke sfeer die in de speelzaal van Unitas heerst, dat hij inmiddels een baan heeft gevonden. Van harte, Yge! Ik deel je verwachting dat je jezelf tegen de zomer hebt opgewerkt naar de top van PostNL. Stuur je een kaartje als het gelukt is?

Eddie, tegenwoordig weer teamleider van ons droomteam, mocht het opnemen tegen de gedeelde teamleider van Unitas. Voorafgaand aan de wedstrijd informeerden onze tegenstanders ons dat zij de functie gesplitst hebben in twee delen. Eén deel verzorgt het organisatorische deel – tijdens de wedstrijd – en een ander deel zorgt voor intimidatie en stennisschopperij – zowel voor als na de wedstrijd. Nu is het aan de lezer om te raden welk deel de heer Kodentsov op zich heft genomen. Niet onder de indruk van enige poging tot intimidatie ging Eddie de strijd met hem aan. Zijn nadrukkelijke aanwezigheid stoorde onze veteraan niet, “zeker de eerste helft van de wedstrijd niet, toen ik nog goed stond”, aldus Eddie. Maar de aanhouder wint, en Eddie heeft, om schaaktechnische of persoonlijke redenen, alsnog zijn scalp afgestaan. De meest jeugdige speler won dus. Al valt deze overwinning – helaas voor de heer Kodentsov – niet onder de moraal van dit verhaal. Je kan de toekomst nou eenmaal niet laten afhangen van intimidatie of de schrik van Groningen. Evenmin van Groningen zelf, maar dat terzijde.

De horror van bord 4 ga ik niet nogmaals behandelen, en van schrik schieten we door naar bord 6. Harmen had wederom de zwarte stukken, en bediende zichzelf wederom van het verschrikkelijke Hollands. De matmotieven zwierven in groten getale rond zijn koning. Harmen presteert dit jaar echter goed onder druk, en rond de tijdnood wist hij zich los te weken. Afwikkelend naar een beter einspel stelde hij met een overwinning zijn positie van topscorer binnen ons droomteam veilig, 6,5 uit 8!! Driewerf hoera, maar helaas valt  ook Harmen niet onder de jeugd, aan wie ik mijn toekomst toevertrouw.

Ook ikzelf val overigens niet onder die jeugd. Vanwege mijn openingskeuze was mijn tegenstander bang dat ik mij aan de hand van een recente verliespartij van hem grondig had voorbereid. Zulke theoretische mogelijkheden plaatsen mij altijd in een goed daglicht. Daar verheug ik mij over. Meestal volgt direct daarna een korte, maar krachtige nuance, die iedere positieve gedachte over mijn verschijning teniet doet. Vandaag vormde geen uitzondering. Dus terug naar de opening, waarin ik twee varianten door elkaar had gehaald, maar ondanks dit geknoei een prima stelling overhield. Een kortstondige krachtenwisseling op de koningsvleugel leverde mij een pion op, die ik vast wist te houden tot het eindspel. Door verschillende rekenpogingen om beide torens te ruilen en een gewonnen eindspel over te houden, kwam ik in lichte tijdnood. De afwikkeling die ik onder tijdsdruk koos, gaf onmiddellijk de pion terug. Het resterende eindspel was remise.

Addy wist zich met zwart prima door de opening te slaan. Een paar handige manoeuvres verder leek hij goede kansen te hebben, maar echt voordeel wist hij niet te bereiken. Uiteindelijk moest hij nog even stug verdedigen voor remise, maar met vaste hand stelde hij dat halfje veilig.

Op bord 10 gebeurde niet heel veel. En wat er gebeurde, gebeurde al vroeg op de middag. Na een succesvolle eerste ronde had Erik geen punten meer binnengehaald. Ook nu had ik weinig vertrouwen in zijn opening, maar nadat hij de druk op zijn stelling had weggewerkt, leek er weinig te vrezen. Erik zelf zag dit ook en het leek hem verstandig om met een remiseaanbod deze gedachte te verzilveren. Dat werd aangenomen.

Dan resten ons nog twee borden, waar de jeugdige talenten Jorden van Foreest – aan Groningse zijde, op bord 5 – en Nick Maatman – aan Frieze zijde, op bord 9 – waren opgesteld. Onder het mom van eigen volk eerst, wil ik u de overwinningsdrang van de jeugd presenteren. De jeugd heeft de toekomst, en daarom is het een goed gebruik om de jongste speler van het team het verslag te laten schrijven. “Dat doet Nick ook binnen ons team; al schrijft hij meestal alleen over zijn eigen partij”, zo verdedigde onze teamleider de gang van zaken binnen ons droomteam. Geen idee onder welke categorie de teksten vallen die ik na iedere externe wedstrijd aanlever, maar onderstaand het verslag van afgelopen zaterdag – waarin in detail wordt beschreven hoe het winnende punt werd binnengehaald.

Dit verslag, dat de overwinningsdrang binnen een schaakpartij tentoonstelt, staat voor mij voor vertrouwen in de toekomst. Mocht u dit nog niet voldoende hebben overtuigd, mocht u denken, 'maar die brutaliteit van tegenwoordig dan, dat gebrek aan respect voor hen die dit land hebben opgebouwd', dan wil ik u wijzen op onderstaand filmpje. Mocht u geen tijd hebben om de gehele 57 seconden te bekijken – wat mij zou verbazen als u wel al het bovenstaande hebt gelezen – neem dan op zijn minst de moeite om het schouwspel tussen de 30 en 40 seconden te volgen. Let u hierbij vooral niet op de schrik van Groningen, die prominent op de voorgrond zijn zetjes uitvoert.  Nee, let u op de achtergrond, waarin Jan wellicht beter staat, maar in tijdnood zijn dame onheus bejegent, waarna zij door de lucht vliegt en op Gronings grondgebied belandt. Met 30 seconden op de klok, zo heb ik mij laten vertellen, geen verstandige keuze om een partij te winnen. Maar de jeugd gaat hier niet voor eigen gewin, raapt de dame op, vecht op het bord de strijd uit, en gaat met een schoon geweten ten onder.

Niets ten nadele van Jan, die een nette partij speelt en een belangrijk punt levert, maar enig respect is hier wel op zijn plaats. Dus Jorden, het was wellicht onverstandig op korte termijn, je medespelers kijken je misschien nog enkele weken met de nek aan vanwege de verloren matchpunten; maar wie handelt naar eer en geweten... is nooit een verliezer. De jeugd heeft de toekomst.