PHILIDOR 3 STELT TELEUR MET VIERDE PLEK

Door Siegbert de Jong

Onze tegenstander in de gemeenschappelijke laatste ronde was het reeds gedegradeerde Steenwijk. Zij waren niet alleen met twee invallers aan de start verschenen en zonder hun eerstebordspeler Dick Stavast, maar ook nog eens met slechts zeven man. Een bittere pil voor Maarten, toen bleek dat Steenwijk het eerste bord openliet. Hij had natuurlijk liever wel gespeeld. Wat nu? Ik had voorgesteld om na afloop gezamenlijk ergens te gaan eten, maar Maarten moest nu wel heel erg lang wachten. Maar hij wachtte wel! Een woord van waardering is dus op zijn plaats. Hij was gelukkig ook zo verstandig geweest om zijn sudoku-puzzelboekje mee te nemen. Steenwijk maakte trouwens wel een goede beurt met het fraaie materiaal waarmee zij kwamen aanzetten. Officieel betrof het een thuiswedstrijd voor Steenwijk en de thuisspelende verenigingen dienden voor het materiaal te zorgen. Een heel verschil met onze plastic borden en onze vaak niet altijd bijelkaar passende stukken!

Het werd al snel 2-0, toen Aeilko, die voor Jacques inviel, opeens de dame won. Dit ging zo: witte dame op d4 (ongedekt), de zwarte dame op d8 en daar tussenin een loper op d6. En u raadt het al: Lxh2+! Zijn jeugdige tegenstander speelde nog lang door, maar kon de nederlaag natuurlijk niet meer voorkomen. Gerard kreeg een mooie gedekte vrijpion op d6 en wist zodoende zijn partij ook te winnen. Zo kon hij zijn slechte start toch nog enigszins goedmaken. Jolle behaalde op de valreep gelukkig toch nog zijn eerste punt. Ook hij speelde tegen een jonge invaller. Het duurde bij hem allemaal wat langer en het was wat minder spectaculair dan bij Aeilko, maar hij won wel.

Eelke gaf zijn mooie score nog wat extra kleur door zijn bejaarde tegenstander (uit 1938) te verslaan. Hij moest deze man er regelmatig op wijzen dat hij zijn klok moest indrukken, maar hij werd hiermee gelukkig wel beloond met een overwinning. Uw verslaggever ging in een koningsaanval ten onder. De ironie wilde dat hij in de uitnodiging had geschreven dat een 8-0 overwinning wel een mooie bekroning van het seizoen zou zijn geweest. Nu hielp hij zijn eigen voorstel zelf als enige om zeep.

Dik trof net als tegen Heerenveen (Carla Bruinenberg) opnieuw een tegenstander van het vrouwelijk geslacht. En het was wederom een ex-kampioene van Nederland. Weliswaar uit een zeer grijs verleden (1968), maar toch. Er ontstond een vrij gelijke stelling, maar teamgenoten die Ingrid Jansen kenden, wisten dat zij dikwijls door tijdnood in de problemen komt. Het gebeurde nu weer. Er zat een dreiging in de stelling die haar opnieuw enige bedenktijd kostte: teveel bedenktijd ditmaal. Catharinus speelde weer een scherpe partij. Wildwest wil ik het nog niet noemen, maar hij ging wel van meet af aan op de zwarte koning af: h2-h4, g2-g4 en (na h5xg4) h4-h5. Zijn aanval kwam toch niet echt van de grond. Sterker nog, zijn tegenstander nam de aanval over. Waar deze echter niet op had gerekend, was 26. 0-0. Een rochade op de 26ste zet! Je kunt je voorstellen dat je daar als tegenstander niet echt op rekent natuurlijk. Er kwam een eindspel op het bord waarin Catharinus opeens enkele pionnen wist te veroveren.

De overwinning leverde uiteindelijk niet meer dan een teleurstellende vierde plaats op. Na de onnodige nederlaag tegen WES in de derde ronde hadden wij het al niet meer in eigen hand en daarna werden nog veel meer punten verspeeld dan wenselijk was. Een seizoen dus om snel te vergeten.