Uit de buurt van Gent
Het is vrijdag 14 juli als ik op weg naar het station nog even langs mijn schaak- en boekenzaak De
Rode Loper fiets. Mijn hart maakt een vreugdesprong bij de aanblik van 6 schakers die elkaar vol
passie bestrijden op de 3 schaaktafeltjes. Ik ken ze niet hetgeen me de vraag ontlokt waar ze
vandaan komen. “Uit de buurt van Gent luidt het in koor”. Ze zijn er in het kader van een cultureel
uitje wordt er in één ademteug aan toegevoegd. “Dat is sterk” laat ik weten, ik ga zo die kant op om
voor het eerst in mijn leven mee te doen aan het schaaktoernooi in Gent. De heren wensen me veel
succes en vooral plezier ook.
Een tussenstop in Antwerpen
Gesterkt door deze ondersteuning zit ik vrolijk gestemd in de trein naar Antwerpen op weg naar mijn
kameraad voor het leven Leonard Glazema. Het toernooi begint pas zaterdag dus een mooie
gelegenheid even bij te praten. Niet veel later zit ik al in Leonard zijn stamcafé en worden “Den
Ollanders” -Leonard en ik dus- uitgedaagd voor een partijtje pool. We gaan goed van start maar
moeten uiteindelijk toch met 2-1 het onderspit delven. Vervolgens maakt de gastheer heerlijke pasta
klaar die we laten vergezellen van een fles superbe rode wijn. We maken het niet extreem laat en de
volgende dag sta ik dan ook fris en fruitig op om rond 11.30 uur met de trein Gent binnen te rollen.
Een bierontbijt in ‘t Kuipke
Na een wandeling door het park bereik ik de speelzaal -een oude wielerbaan- met de toepasselijke
naam ‘t Kuipke. Ik scoor een koffie, broodje gezond en een spa rood en ben er fysiek en mentaal
helemaal klaar voor. Dan volgt een bericht om 12.39 sharp met de tekst “Wim wil je 6 bier bestellen
over 4 minuten?”. Het is een groeps-appbericht van Eelke, Egbert, Oene en toerist Marcel; intimi
weten gelijk wie dit zijn. Achternamen overbodig. Wim is Wim Bakker die er dus al is maar die ik niet
persoonlijk ken. Niet veel later zitten we aan een bierlunch, een ritueel dat zich nog een aantal keren
zal herhalen.
Het schaakfeest is begonnen realiseer ik me ineens terwijl ik nog geen stuk heb
aangeraakt. Gelukkig vormt het broodje gezond en goede voedingsbodem en niet veel later zit ik met
wit tegenover een man met een grote baard genaamd Filip van Houte.
Ongeslagen en tevreden
Op papier -qua rating- wel te doen maar in praktijk nog knap lastig en remise lijkt op een gegeven
ogenblik het hoogst haalbare. Echter voor remises ben ik in dit 5 ronden tellende 55+-toernooi niet
gekomen dus ik waag een winstpoging in de zin dat ik afwikkel naar een toreneindspel waarin mijn
vrijpion het eerst de overkant haalt en uiteindelijk genoeg blijkt voor de winst. Dit smaakt naar meer
en een vlot aanvalspartijtje in de 2 e ronde brengt me bij de koplopers. Vervolgens stokt de
puntenmachine en volgen er 3 zwaarbevochten remises. Met 3,5 uit 5 val ik net buiten de prijzen
maar 6 e van de 66 en ongeslagen stemt me toch zeer tevreden.
Puike prestatie Oene en de droevige koe
Mijn -zeer onderhoudende- kamergenoot Wim Bakker viel de eer te beurt de rode lantaarn mee naar
huis te nemen. Het zat hem niet mee en mooi opgezette partijen en creatieve vondsten resulteerden
uiteindelijk slechts in de slotronde in een “eer-reddend“ halfje. Echter ik weet zeker dat Wim -in de
geest van Albert Schwarzenegger’s slogan “I’ll be back”- de volgende editie sterker dan ooit terug
keert. Eelke begon stroef maar na een overwinning op Wim in de 3 e ronde scoorde hij uiteindelijk
toch 50%. Egbert scoorde naar behoren en werd 24 e met 3 uit 5. Hij verloor slechts 1 keer en wel in
de 2 e ronde tegen de latere toernooiwinnaar en tevens FM Daniel Sadkowski, in de wandelgangen
ook wel “droevige koe” genoemd.
Last but zeker not least is een ode aan schaker pur sang Oene zeker op zijn plaats. Met 4 uit 5 werd hij
3e of eigenlijk gedeeld 2e /3e /4e . Hij verloor slechts net als Egbert van “droevige koe” maar zijn overwinning
in de slotronde tegen een hoger “gerate” tegenstander was m.i. een juweeltje ofwel een combinatie van vechtlust,
vindingrijkheid en kansen benutten als ze zich voordoen. Een typische Oene-partij als je het mij vraagt.
En hier ook nog een leuk partijtje van Eelke
En natuurlijk mag er ook geen partij van Egbert ontbreken. Egbert startte het toernooi met een frivool partijtje.
Veel raakvlakken
Tot zover de schaakprestaties en dan nu het randgebeuren waar ik eigenlijk nog meer plezier aan
beleefde dan aan het schaken zelf. Wat wil het geval? Hoewel ik al een paar keer een weekend heb
doorgebracht met de Philidorkornuiten -in Wijk aan Zee om precies te zijn- was ik toch min of meer
een New Kid on the Block. Echter los van de liefde voor het schaken ontpopten er zich al vanaf dag
één de nodige raakvlakken zoals lekker eten en drinken, muziek, film, Ecuador, gevoel voor humor,
ontspannen fietsen en een positieve kijk op het leven. Wat me ook opviel is dat iedereen wel min of
meer een taak had waarvan de verdeling vaak tot in mijn ogen hilarische taferelen leidde zoals de
keer dat ik samen met Egbert (de betrouwbare chauffeur) en Eelke (verantwoordelijk voor de
boodschappen) op zoek was naar een supermarkt.
Statler & Waldorf en een reuzencavia
Nu kennen Eelke en Egbert Gent inmiddels als hun broekzak maar het eenrichtingsverkeer en de
koppigheid van beide heren -de muppets Statler en Waldorf waren er niks bij- resulteerde in veel
gemopper van de Grumpy Old Men op elkaar en onnavolgbare James Bond auto-taferelen. Toen we
Eelke eindelijk ergens hadden afgezet en relaxed stonden te wachten, bleek de parkeerplek illegaal met
een boete tot gevolg. Ook hilarisch was de imitatie die Oene tijdens een etentje buiten de deur
ten beste gaf. Van een cavia wel te verstaan. Echter niet zo maar een cavia maar een Ecuadoriaanse
cuy, een reuzencavia met “uitstekende” pootjes. De foto van Oene spreekt boekdelen.
Spontane contacten
Ook vermakelijk waren de ritjes naar het (muzikale) centrum en weer terug. De eerste 2x keer kozen
we voor de tram aangezien er iets mis was gegaan met het reserveren/afhalen van de fietsen. Dit
bleek geen ramp, integendeel. Het waren juist de spontaan aangeknoopte gesprekjes in de overvolle
“gratis” trams met voornamelijk Belgen maar ook landgenoten die veel vrolijke gezichten
opleverden. Echter ook de conclusie dat “Ollanders en gratis” volgens onze Zuiderburen
onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en altijd zullen blijven.
Pussy Willow
Een ander hoogtepunt waren de muziekoptredens, volgens intimi op wel 21 verschillende podia. Het
aanbod was fantastisch en divers dus voor elk wat wils. Door de drukte -op de zaterdag een half
miljoen bezoekers- was het looptempo schoorvoetend met als gevolg dat we per avond slechts
enkele optreden bezochten. Voor mij persoonlijk was Pussy Willow een feest der herkenning. Een
coverband die in hoog tempo een wervelende show opvoerde van “all-time rock en dance songs”
waarbij de danseressen ook nog eens geen pijn aan de ogen deden. Het leidde tot ontroeste
heupbewegingen en wilde armzwaaiingen alsof we weer 18 waren.
Adam Hall
Echter het absolute hoogtepunt vormde Adam Hall met zijn kornuiten. Een Australische Jazz en
Rhythm & Blues Band met trompettist en vocalist Adam Hall als dynamische aanjager.
Hoewel ik niet van de jazz ben, stonden we niet veel later met zijn vijven op de eerste rij te swingen
als jonge goden op nummers van Frank Sinatra, Ray Charles en Chuck Barry om maar een paar
muzieklegendes te noemen. Nooit geweten dat jazz zo kan swingen en zoveel kan losmaken.
De laatste avond hebben we doorgebracht in de tuin van ons onderkomen. Hier werd -onder het genot van bier en
wijn, het zal de lezer inmiddels niet verbazen-een mix van ieders favoriete muzieknummers ten gehore
gebracht. Ook een avond om nooit te vergeten. Kortom 5 fantastische dagen en nachten.