Sneek tegen Philidor. In 1981 werd ik lid van SC Sneek en speelde daar in een team met illustere figuren als Yge Visser, Fred Sluzewski, Egbert Wind, Cor Kamstra en Frank Emahr .En: Anne Kloosterman. En Anne speelt nu, na 42 jaar, nog steeds in Sneek 1. Ik vermoed dat hij de 50 zeker gaat volmaken.
Sneek speelde in die jaren een klasse lager dan Philidor II en III, maar na promotie speelden we geregeld tegen Philidor III. Ik zie in mijn notatieboekjes alleen maar verliespartijen: tegen Arjen de Groot, Babak Tondivar, en Oene Schriemer. In 1993 verhuisde ik naar Leeuwarden en Philidor. En toen kwam ik dus aan de andere kant te zitten. En waar Sneek zich langzaam verjongde, bleef Philidor met de oude garde spelen. Bij Sneek speelden allemaal “jonge” jongens die ik zelf nog les heb gegeven. Behalve natuurlijk de onverwoestbare Anne.
Dit even ter inleiding. De wedstrijd begon iets later omdat één van de Leeuwarder auto’s de speelzaal niet kon vinden. Chauffeur O.S. was de speelzaal tot op 40 meter genaderd maar toen wist hij het niet meer. Wij kijken daar niet meer raar van op. De wedstrijdleider was Christian Kuitert, tevens mijn tegenstander. Ik vroeg hem of hij het telefoonnummer van OPA paraat had. Opa is het Online Panel Arbiters, speciaal voor meespelende wedstrijdleiders.
Christian zei: welnee, dat hebben we toch niet nodig. En daar heeft hij ook wel weer gelijk in. Toch was er tijdens de wedstrijd een klein akkefietje.
Omdat er een meespelende WL was, waren er 16 personen aanwezig. Op een bepaald moment, net na de opening, zaten alle 16 spelers achter het bord en was het weldadig stil in de zaal. Ik keek rond en ervaarde een Zen-moment. En moest aan Jan Boersma denken.
Het eerste resultaat viel aan bord 2: Tjitze tegen Maarten. Een korte partij waar veel werd afgeruild tot er een gelijkstaand eindspel overbleef: remise.
Voor de rest van de borden werd gevreesd: Oene en Eelke stonden minder, Erik stuk achter, Marcel dikke aanval maar zou die doorslaan?
De volgende uitslag was Marcel Vermaat tegen Han Holl. Een woeste partij met tegengestelde rokades. Hieronder staat een diagram met de slotstelling. Het is niet te geloven, maar wit heeft ooit lang gerokeerd, de koning heeft op b1 gestaan achter een rij pionnen. De witte aanval via het gat op g7 sloeg steeds net niet door; de zwarte aanval op de damevleugel ook niet, maar de witte koning werd wel uitgerookt. In de slotstelling heeft zwart ruim voordeel.
Han Holl heeft twee opvallende eigenschappen: hij gebruikt erg veel tijd en heeft een beroerd handschrift. Een kruising tussen hiërogliefen en spijkerschrift. Het notatiebiljet is volkomen onleesbaar voor een toeschouwer, hoogstwaarschijnlijk ook voor hemzelf. Wat gebeurde er: de vlag van zwart viel. Het notatiebiljet van Han Hiëroglief was volledig volgekrast met zetten. Op grond daarvan dacht hij: gehaald! Marcel had echter nog maar 38 zetten genoteerd. Bij de reconstructie die volgde bleek dat ook, het punt was dus voor Marcel. En dan nu het akkefietje: de spelers namen gewoon het bord waar de partij gespeeld werd mee naar de analysezaal voor de reconstructie. Dat mag niet: reconstructie moet op een tweede bord naast de lopende partij gebeuren, totdat dezelfde stelling als in de partij bereikt is. Christian was druk bezig, ik slaagde er in om me er niet mee te bemoeien. Christian had gelijk: Opa was niet nodig.
Slotstelling in Vermaat – Holl
En dan nu aandacht voor een nieuwe ster aan het Philidor-firmament: Alec. Uit het niets opgedoken, heeft zichzelf voornamelijk online het spel aangeleerd en speelt lekkere frisse potjes schaak. Zo ook in Sneek.
Erik Kruit aan bord 7 raakte al snel een stuk achter en streed toen voor een verloren zaak. Jammerrrr!
Auke tegen Selwin aan bord 1. Een nieuwe opening voor beiden. De voorbereiding van Auke was beter, want hij won een pion die zwart niet meer terugzag. Zwart gooide met de lange rokade de knuppel in het hoenderhok, maar de aanval van Auke kwam eerst. Op zet 33 wist Auke de toeschouwers buitengewoon te verrassen, zie de partij.
Fraai potje van Auke! De kans dat Auke en Selwin elkaar treffen in het WD-toernooi komende weekeinde is niet groot, en toch voel ik een nieuwe clash aankomen. Komt allen kijken! In Tresoar, 10-11-12 november.
Oene verloor een pion in de opening en stond redelijk aangekrant. Maar zie: hij bracht zijn eigen motto weer eens in praktijk, en voegde er nog een uitspraak aan toe: “een triplepion hoeft niet zwak te zijn!” Zo is het, Oene, ga zo door.
Zoals gezegd speelde ik tegen Christian Kuitert. Omdat we voor aanvang wat tijd over hadden (zie inleiding) en ik Chris al tientallen jaren ken, maakten we even een praatje. Hij vertelde dat hij een dochter van 22 maanden heeft. Ik dacht: “mooi zo!” Omdat dat natuurlijk erg leuk is, zeker op die leeftijd is het echt genieten, maar ook omdat het vermoeiend is. Ik stelde me zo voor dat Chris in het geheel geen tijd zou hebben voor voorbereiding, en het zijn hoofd helemaal bij boxen, buggy’s en baby’s had.
Ik had het uiteraard helemaal mis: Chris was op en top geconcentreerd en won een pion na de opening. Dat vond ik niet zo erg want die dubbele e-pion: daar zou ik vast wel eentje van terug kunnen snoepen. Toen ik een tweede pion verloor werd het toch wat precair.
Bleef over de partij van onze captain Egbert. Spannend potje waar het evenwicht nergens verbroken werd. Er ontstond uiteindelijk een dame-eindspel met een pion minder voor Egbert dat wellicht nog uren uit te melken was maar waarin de remisemarge groot was. Tegenstander Dirk-Sieds voelde dat haarfijn aan en drong niet langer aan: remise.
Zo wonnen we met 5½ – 2½, voorlopig is onze vrees dat we het moeilijk zouden krijgen in deze klasse niet terecht. En we hebben ook nog kanonnen als Rein en Cas (speelde mee in het eerste team!) achter de hand. En een geheim wapen: Alec van Iperen. We trachten voort te gaan op de ingeslagen weg.
De overwinning werd gevierd in Onder de Linden in Sneek, het restaurant van jongeheer Wind.
