Daags voor de confrontatie met Mid-Fryslân 4 was de ernst tot in de haarvaten van het vierde doorgedrongen. “We moeten daar met het mes tussen de tanden verschijnen”, had uw verslaggever, tevens bevelvoerend kapitein, zijn troepen moed ingesproken. “Als boekaniers die de zilvervloot enteren moeten we daar de volle buit binnenhalen. No more mister nice guy!”
Leo voelde de urgentie: “Ik ga ervoor om op ontspannen wijze de tegenstander in de pan te hakken. Het vierde blijft in de tweede!”
Zo mochten we het horen. Geen genade.
Gewapend met kromzwaarden, donderbussen, kortelassen, enterhaken en de Jolly Roger in top togen wij naar Akkrum, meeblèrend met Bloody Buchaneer van Golden Earring. Daar troffen we een volle bak, want alle vijf teams speelden thuis. Het gesprek van de dag: Poon Bishop. Het gonsde ervan door brede school ’t Bynt, een wel heel brede school waar je in twee dagreizen omheen moet lopen.
Maar toen was het enteren geblazen. Derk was vermomd als kapitein Roodbaard ten tonele verschenen, al hoefde hij daar niet heel veel vermomming voor aan te brengen. Hij was aan het derde bord geposteerd door de cap’n, want wit, en hij had een simpele opdracht meegekregen: “Lang rokeren en erin kleunen!”
Richard leek op Long John Silver en liep ook zo. Die middag had hij namelijk nog vijf kilometer hardgelopen, een landrottenverdrijf dat hem en de totale bemanning van de Philidor IV nog lelijk zou opbreken…
Roodbaard vocht als een leeuw. Lang rokeren en erin kleunen was zijn parool. Zweetparels sijpelden langs zijn woeste baard. Zijn tegenstander kwijnde als een rillend vogeltje steeds verder ineen, maar ontkwam toch wonderwel aan de furie. “Ik heb me in ieder geval aan de opdracht gehouden”, siste Roodbaard tussen zijn tanden tijdens een van zijn spaarzame rondes langs de borden. Helaas was hij op zeker moment te lankmoedig, waardoor zijn aanval afzwakte en zijn tegenstander het overnam. Woest strijdend beet Roodbaard in het stof. Hij greep zijn violoncello en componeerde Barbarossa in zijn zeemansgraf, een treurzang voor een kwartet sirenen.
Leo, voor de gelegenheid in de gedaante van Jack Sparrow, hield zich achter bord twee ook aan zijn voorgenomen strijdplan. Op ontspannen wijze duelleerde hij met zijn tegenstander, maar wel zo ontspannen dat die bijna de hele partij in de plus stond. Maar toen veroverde Jack op slinkse wijze een kwaliteit, al dacht zijn tegenstander nog een dame te kunnen halen. Stoïcijns scalpeerde Jack eerst nog twee pionnen, om vervolgens de kwaliteit terug te offeren om de gevaarlijke vrijpion buit te maken. Zijn verbonden vrijpionnen in het centrum beslisten de partij.
Maar dat was feitelijk al too little en too late. Wiebe, die verdacht veel op Scharlaken Rackham leek, kreeg een mazzeltje in een lastig verlopen opening van zijn geliefde Trompowski. Zijn tegenstander moest een pion geven om zijn loper niet te verliezen. Met alle wapenen die nog op het bord stonden stoof Rackham af op de onveilige koning, ruilde misschien wat te veel materiaal af, maar bleef in de plus. Maar 26.Kf2 en 27.Th1 was het verkeerde plan, waarna slechte keuzes op zet 32, 33 en 35 het voordeel helemaal deed afkalven. In het pionneneindspel dat resteerde accepteerde hij een remiseaanbod en in de nazit bleek dat een terechte beslissing.
Maar juist op datzelfde moment had John Silver óók een remiseaanbod geaccepteerd – zonder overleg met de kapitein. Hij stond een stuk tegen een pion voor. “Ik kreeg last van kramp van het hardlopen”, verklaarde hij zich nader. “En de stelling stond ook wel heel erg vast.”
Het 2-2 gelijkspel brengt Philidor IV op twee schamele matchpunten, twee minder dan de nummer voorlaatst, WES. Steenwijk 5, de tegenstander in de laatste ronde, wierp ons een reddingsboei toe door WES op 2-2 te houden. U rest intussen te hopen op een mirakel in de laatste ronde voor lijfsbehoud in de tweede klasse van de vierde schoener van uw vloot.
