Een glibberige bietenbrug in Buitenpost

10 december 2019 by Eelkebas

Door Wiebe Fraanje

In de Napoleontische tijd, onze Republiek floreerde onder het Konijn van Holland, voerde de Rijksstraatweg E10 nog niet naar Waterloo, maar daar is inmiddels hardhandig verandering in gekomen. De heenweg naar Buitenpost, tot 1866 roemrucht pleisterplaats voor postkoetsen, landlopers en Duitse hannekemaaiers, was voor het derde kwartet uwer Koninklijke vereniging beduidend korter dan die terug naar de bewoonde wereld.

De bietenbrug aldaar lag namelijk vol voetangels en gedoornte, en glibberde bovendien van de verraderlijke ratingverschillen.

DTK 2 was de tegenstander, en de vredige schaakrust wilde maar niet neerdalen in het speellokaal. Oorzaak was de multifunctionaliteit der uitspanning It Koartling, veelzeggend aan de Schoolstraat gesitueerd, die voorziet in een zogeheten jeugdsoos in een aanpalend krocht, alwaar een zogenoemde metalband het gehele pand vervaarlijk in zijn greep hield met een onsamenhangende basdreun. Onze dank ging uit naar de gemeente Achtkarspelen, die ons goedgunstig gezind was met haar stringente sluitingstijdenbeleid. Vanaf tien uur beperkte de geluidsoverlast zich tot de brallende bezoekers van de metalband, waarvan ze zich bij navraag de naam niet konden herinneren.

Het zij hen vergeven, daar het al na middernacht was toen ze bevraagd werden door een wildvreemde schaker met nieuwsgierige inborst.

Die had even daarvoor het enige halfje van de avond voor uw vereniging geïncasseerd. In een Torre-aanval uit het boekje – niet toevallig het boekje van Heribert Franke dat onder zijn hoofdkussen ligt – had hij aan bord 3 een riante stelling in het middenspel bereikt. Hij had de koningsvleugel van zijn tegenstander in de tang, en die had ook nog twee zieltogende lichte stukken die niets konden. Helaas verwaaide na wat weifelachtige voortzettingen het voordeel in het onstuimige decemberweer, waarna een remise resteerde. De klok beierde onheilspellend twaalf.

De achterstand was toen al opgelopen op 3-0. Jeppe had aan bord vier in de opening twee pionnen gemorst, behield nog wel een listig kansje, maar zag dat vervliegen in degelijk tegenspel. Aan bord 2 zette Wim een Caro-Kann op, waar weinig mee aan de hand was. Op zeker moment had zijn tegenstander nog vijf minuten bedenktijd en Wim nog twintig. De witspeler deed een remise-aanbod. In het teambelang sloeg Wim het af, maar verloor in het eindspel alsnog. ,,Ik liet me meeslepen door zijn snelle zetten, terwijl ik zelf veel meer tijd had.”

Het leverde Wim wel een nominatie op voor het bronzen erekruis voor heldhaftig optreden, kameraadschap en beleid.

Aan bord 1 leek ook Siem weinig onheil te hoeven vrezen, maar ook hij moest uiteindelijk in het stof bijten.

De E10 terug naar huis is zelden zo lang geweest.