Kom je voor je eerste partij in de lentecompetitie, vraagt de voorzitter of je de avond wil vastleggen met een verslag voor de site… Nu weiger je dat natuurlijk niet, ik kon niets bedenken om hier onderuit te komen… Wilde dat ook niet, want je moet je bijdrage aan het verenigingsleven leveren. Zeker niet toen zich ook direct de lijn van het verslag al aankondigde. De schaakklok moest ingesteld worden waarbij de taal zijn wonderen deed. Je speelt met “incrementen, niet met excrementen…” was de binnenkomer van Kees. Wiebe schoof aan. “Van mijn tegenstander van vanavond krijg ik het dun in de broek…” De angst betrof Pieter Ploeger.
Goed, ik vroeg om dichterlijke vrijheid en geen censuur. Geen probleem, zo verzekerde de president mij…
De lentecompetitie, wat een prachtig toneel toch. Ik kreeg allerlei romantische beelden toen ik de naam voor het eerst vernam. De lente, zo’n heerlijke periode in het jaar. De lente, dan denk je toch aan duinpannen, en de poëzie van de Tachtigers, zo’n 150 jaar geleden.Tijdens mijn studie Nederlands, heel lang geleden, combineerde ik vele mooie activiteiten, mijn werk als bibliothecaris met recensent van het opinieweekblad HN-Magazine en het prille vaderschap. Vrienden waren net iets eerder met pril leven. Boreling Leonie kwam 1 dag per week bij ons thuis. Een mooi moment was dat Leonie, een paar maanden oud, op mijn schoot zat en ademloos luisterde naar wat ik haar voorlas. Nee, geen Nijntje, of Bruintje Beer. Nee, De volledige Mei van Gorter. Natuurlijk weet een lezer van deze site dat dit hoogtepunt van Nederlandse poëzie begint met “Een nieuwe lente, een nieuw geluid”. Minder bekend is het vervolg:
Een nieuwe lente, een nieuw geluid
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht
In een oud stadje, langs de watergracht –
Ja, dan kan je denken, het gaat over Leeuwarden…
Uiteindelijk gaat het altijd over de liefde. Ook bij het schaken. Liefde voor het spel, of ook liefde voor het liefdesspel? De club in mijn geboorteplaats Dordrecht waar ik jaren speelde had een krachtige naam, De Willige Dame… Niet toevallig dat de laatste jaren een vrouw clubkampioen is geworden toch. Nu we het toch over de liefde hebben en met mannen onder elkaar zijn: ja, op de avond waar wij op 64 velden streden en waar ik verslag van mocht maken werd een speciale cd gelanceerd, “Dirty Minds”. Deze cd bevat liederen over sensualiteit, erotiek en seks… kan het aanbevelen. De zangeres Olivia vermeulen verleidde er afgelopen zondag bijna Paul Witteman mee…
Maar goed, laten we het over het schaken hebben van onszelf. De avond was net begonnen en ik zag een thema: Siciliaans met ergens aan het begin c2 – c3. Ook bij mijn eigen partij kwam dit op het bord. Hette zei na afloop dat hij voornemens is dit niet meer te spelen, maar vanavond toch nog weer een keer. Immers, we hadden jaren geleden een keer tegen elkaar gespeeld en toen won ik na een blunder van Hette in een … open Siciliaan. Nou, onze partij duurde helaas niet lang. Ik overzag een vernietigende torenzet waarna mijn dame geen velden meer had. Elk voordeel hep enz. De partij was snel klaar waardoor ik ruim de tijd kon nemen om me bezig te houden met de andere taak van de avond.
En zoals meestal was de avond de moeite waard. Bijvoorbeeld bij de partij van Kees tegen Frederik. Zoals vaker wist Kees het bord al na een paar zetten in de brand te zetten. Torens op a1 en a8 werden gewonnen, de stelling van Kees bleef beter intact. Uiteindelijk wist Kees de witte koning in het midden van het bord te houden wat Frederik fataal werd. Laat ik het ook even over Wiebe hebben. De partij tegen Kees begon zonder viezigheid in de broek. Sterker, met erg goed spel kwam wit een stuk voor te staan. Niets aan de hand. De enige kans voor Pieter lag in een open a-lijn. En die greep hij met beide handen aan. Het materiaal werd met rente teruggewonnen waarna Wiebe teleurgesteld opgaf. Zover had Wiebe het niet hoeven laten komen. Als je zo gewonnen staat, moet je de stukken op goede velden blijven zetten. Een beetje spelen zoals de vreselijke José Mourinho coacht… Alles bij elkaar houden en langzaam je meerderheid verzilveren. Kwestie van tijd voor Wiebe. De goede stellingen weet hij vaak te bereiken, nu nog de voortzetting en de afronding…
Naast Wiebe en Pieter voltrok zich een ander minidrama… Wim en Siem speelden een zware partij. Siem kwam een kwaliteit voor te staan, Wim plaatste er veel vernuft, een vrijpion en een sterke loper tegenover. Aan het slot leek er een vredig lentepijpje gerookt te kunnen worden maar ging Siem alsnog in de fout.
Een andere partij die mijn aandacht trok was die tussen Erik en Derk. Derk speelde als een leeuw en maakte het Erik razend lastig. Zo zeer dat naar mijn idee Derk op een zeker moment het betere van het spel had, met paard en loper tegen toren… Een moment van schaakblindheid werd Derk uiteindelijk fataal.
Nadat het stof was nedergedaald besloot Wiebe zijn teleurstelling weg te spoelen aan de bar met een tonic. Kees en onze hooggewaardeerde wedstrijdleider namen nog even het gehanteerde systeem door, het versneld Zwitsers… Ondanks zijn prachtige positie op de ranglijst concludeerde onze president “het riekt hier naar gesjoemel”. Zo eindigde onze avond met deze vaststelling uiteindelijk zoals ze begon.
