Vrijdag de dertiende. Dat is meestal een pechdag. Voor het derde dit keer niet. Het was een geluksdag. Een grote overwinning en het derde blijft kanshebber voor het kampioenschap. Qua rating was een overwinning wel te verwachten, maar je weet het maar nooit.
Cas speelde aan het eerste bord met wit. Het werd een Caro-Kann. Doorschuifvariant met 3. —-, c5. Na de opening kwam hij wat in de verdrukking. Offerde een pion voor een gevaarlijke aanval. Zijn tegenstander ( Rating 0, hoe gevaarlijk is dat? ) verdedigde zich in eerste instantie goed. Maar de ingewikkelde problemen, die Cas hem voorschotelde, begonnen hem boven het hoofd te groeien. Dit resulteerde in het verlies (blunder) van een toren. Prachtig, die vechtlust van Cas.
Harmen bemande het tweede bord. Van de eerste 25 zetten speelde hij, als ik het goed heb geteld, er 16 met zijn dame. Nou is hij nog niet zo lang getrouwd, maar dit was toch opvallend. Volgens mij zat hij gewoon te wachten op een fout. Dit beaamde hij later ook. Zijn tegenstander kon op een gegeven moment e5 spelen. Er was dan een andere partij ontstaan. Hij deed dit niet en inderdaad, de fouten kwamen vanzelf.
Pieter op drie. Hij bouwde zijn stelling goed op. Won een pionnetje en stond in hogere zin gewonnen. Het was vooral prachtig voor de omstanders. Hij kon op verschillende manieren de partij uitmaken. Kon een toren of een paard winnen. Ook kon hij op twee manieren een pion laten promoveren. Gespreksstof zat. Maar Pieter bleef er stoïcijns onder. Hij zag natuurlijk de drukte om zijn bord, maar hij deed het op zijn eigen manier. Nam genoegen met “slechts “ een kwaliteit. Koos een langzame maar zekere wijze om te winnen.
Siem mocht het aan bord vier waarmaken. Hij ging vroeger terug, dan hij was gekomen. Raar? Ja, maar toch waar. Toen de partij uit was, stond er 1.32 uur op zijn klok. Eigenlijk bakte zijn tegenstander er na de opening niet veel van. Was dus vroeg klaar en had de tijd om de partijen van zijn clubgenoten goed te volgen.
