Door Siem van Eijk
SCL 1 – Philidor III: 4-4. Mildere variant van Blunderitus, maar helaas een beetje grensoverschrijdend gedrag.
Een raar begin voor een verslag van een schaak wedstrijd. Maar ja, de tijden veranderen. Vroeger was er een slagzin: Alleen voor beschuit kom ik er uit. Nu luidt hij: Alleen voor een spuit kom ik er uit. Toch raar, want als je goed nadenkt is dit een beetje een seksistisch “gezegde”. Een beetje grensoverschrijdend? Maar met schaken mag je zonder te vragen wel iemands dame pakken. Je moet hier maar niet teveel bij stil staan.
Nu het volgende vond plaats aan bord 1. Hette had de vorige partij verloren door een acute aanval van Blunderitus. Had bij binnenkomst van de zaal zijn code getoond en was dus minder besmettelijk . Hij zette de partij prachtig op en kwam in een gewonnen stelling terecht. En toen kwam Blunderitus toch nog even om de hoek kijken. Hij gaf pardoes zijn dame weg. Maar was het Blunderitus of grens -overschrijdend gedrag? (Was ook nog zijn eigen dame). Maakt eigenlijk niet uit, want de uitslag is hetzelfde.
Siegbert aan bord 2 trof een oude bekende. Zahid. Toen ik mijn eerste rondje langs de borden maakte stond Siegbert een pionnetje voor. Uiteindelijk kwam er een eindspel op het bord van gelijke lopers met Siegbert 6 pionnen en Zahid 5 pionnen. Na taaie tegenstand werd de vis tenslotte op het droge getrokken. Ook een raar gezegde, want ik heb geen water gezien.
Bord 3. Pieter stak een pion in het gebeuren. Kreeg een heel gevaarlijke aanval. Tegenstander bleef onontwikkeld op de koningsvleugel. Offerde een toren en kreeg vage remisekansen. Het laatste gedeelte van de partij speelde zich af in wederzijdse tijdnood. Ook vreemd, want je mag door Corona de deur eigenlijk niet meer uit, dus heb je tijd zat. Maar goed, Pieter overleefde de tijdnoodaanval en haalde een prachtig punt.
Aan bord 4, voor de 1e keer als speler in het derde, Ohtman Alayobi. Voor zover ik het heb kunnen bekijken, zette hij de partij goed op en kreeg een bevredigende stelling. Maar hij bleek niet op de hoogte van Blunderitus. Er ontstond een spel waarin Ohtman 2 torens tegen een dame had en ieder 6 pionnen. Gaf toen eerst een pion weg en was daardoor zo van slag dat hij ook nog een toren weg gaf. Zuivere vorm van blunderitus.
Cas, ons jongste talent, speelde dit keer aan bord 5. Het was een prachtige partij. Een partij, waar het weinige publiek op af kwam. Stak wel erg veel tijd in het gebeuren. Ik dacht nog: komt dit wel goed? Maar hij had zijn tijd goed gebruikt. Offerde een paard en ook hij haalde de vis (dit keer niet op het droge) maar binnen.
Aan bord 6 zat ondergetekende. Corona en Blunderitus vrij. Had net de vorige dag een variant van het Caro-Kann bekeken. En laat die nu net op het bord zijn gekomen. Toen de theoretische strubbelingen achter de rug waren, stond er een gelijke stelling op het bord. Remise.
Bord 7. Derk met wit. Hier een mildere vorm van Blunderitus. Dat bedoelde ik in de aanhef. Een Siciliaande partij. Derk kreeg een geweldige aanval en voelde dat er een mooie beslissing in zat. Vond de zet niet door dat verrotte virusje op zijn schouder. Door een torenschaak had hij een volle toren voor kunnen komen. Het milde was: geen nul, maar een halfje (brood). Genoeg om de wedstrijd niet te verliezen.
En dan nog bord 8. Bezet door Wim. Leek me een mooie partij. Er was een klein minpuntje. Hij had een loper met een manke “poot “. Dat mag ik denk ik niet schrijven, maar doe het toch. Want ik heb nog een loper met een manke “voet “ gezien. Toen hij hem eindelijk in het spel kreeg was hij niet snel genoeg om de brand te blussen. Een nulletje.
Eindsstand 4-4. Gezien de aderlating ( de twee sterkste spelers moesten meedoen in het eerste) dankzij Corona perikelen vind ik dit een goed resultaat.
De volgende wedstrijd is op 12 maart, thuis. Hopelijk zijn we dan van het hele Corona-gedoe af en kunnen we ons helemaal concentreren op het schaken.
Siem